Όσα κρατήσαμε κρυφά

Ο Σ Α Κ Ρ Α Τ Η Σ Α Μ Ε Κ Ρ Υ Φ Α 37 είχαν μπει μετά από αυτούς. Μίλησα για τις στιγμές ντρο- πής, για τις ταπεινώσεις μου. Μίλησα για τις κρυφές χαρές μου: να είμαι η πρώτη που κατεβαίνω από ένα τρένο, να τακτοποιώ τις κρέμες και τα αρώματά μου έτσι που οι ετι- κέτες τους να κοιτάζουν μπροστά, για τη γεύση της πίτας με βύσσινο για πρωινό. Εκείνους του πρώτους μήνες, μι- λούσα ασταμάτητα και ο Μπορίς άκουγε. Στο τέλος του καλοκαιριού, άρχισα να τον λέω Μπόρια κι εκείνος άρχισε να με λέει Όλια. Και είχαν αρχίσει να μι- λάνε για μας – περισσότερο απ’ όλους η μητέρα μου. «Απλούστατα είναι απαράδεκτο» μου είχε πει τόσες φορές που είχα χάσει τον λογαριασμό. «Είναι παντρεμένος, Όλγα». Ήξερα όμως ότι ο Ανατόλι Σεργκέγιεβιτς δεν ήθελε να ακούσει αυτή την ομολογία. Ήξερα ποια ομολογία ήθελε να γράψω. Θυμόμουν τα λόγια του: «Η μοίρα του Παστερ- νάκ θα εξαρτηθεί από το πόσο ειλικρινής είσαι». Πήρα το στιλό και άρχισα ξανά. Αγαπητέ Ανατόλι Σεργκέγιεβιτς Σεμιόνοφ, Το Δόκτωρ Ζιβάγκο μιλά για έναν γιατρό. Είναι μια αφήγηση της περιόδου ανάμεσα στους δύο πολέμους. Μιλά για τον Γιούρι και τη Λάρα. Μιλά για την παλιά Μόσχα. Μιλά για την παλιά Ρωσία. Μιλά για την αγάπη. Μιλά για μας Το Δόκτωρ Ζιβάγκο δεν είναι αντισοβιετικό.