Όσα κρατήσαμε κρυφά

Ο Σ Α Κ Ρ Α Τ Η Σ Α Μ Ε Κ Ρ Υ Φ Α 35 κάπνιζε την πίπα του. Δεν ήταν ασυνήθιστο να έρχονται συγγραφείς να επισκέπτονται το περιοδικό. Μάλιστα, μου ανέθεταν συχνά να τους δείχνω τα γραφεία, να τους προ- σφέρω τσάι, να τους πηγαίνω για φαγητό – οι συνηθισμένες αβρότητες. Όμως ο Μπορίς Λεονίντοβιτς Παστερνάκ ήταν ο πιο φημισμένος εν ζωή ποιητής της Ρωσίας, κι έτσι τον ανέλαβε ο ίδιος ο Κονσταντίν. Περπάτησαν μαζί μπροστά από τη μακριά σειρά γραφείων και τον σύστησε σε διορ- θωτές, γραφίστες, μεταφραστές και άλλα σημαντικά μέλη του προσωπικού. Από κοντά ήταν ακόμα πιο όμορφος από ό,τι στη σκηνή. Ήταν πενήντα έξι χρονών αλλά θα μπο- ρούσε να περάσει για σαράντα. Τα μάτια του έπαιζαν από τον έναν στον άλλον καθώς αντάλλασσαν τυπικές ευγέ- νειες, και τα ψηλά ζυγωματικά του τονίζονταν ακόμα πε- ρισσότερο από το πλατύ χαμόγελό του. Καθώς πλησίασαν στο γραφείο μου, άρπαξα τη μετά- φραση του ποιήματος που δούλευα κι άρχισα να κάνω ση- μειώσεις στην τύχη πάνω στο χειρόγραφο. Κάτω από το γραφείο, φόρεσα τα παπούτσια μου. «Θα ήθελα να σου συστήσω μία από τις πιο φανατικές θαυμάστριές σου» είπε ο Κονσταντίν στον Μπορίς. «Η Όλγα Βσεβολόντοβνα Ιβίνσκαγια». Έτεινα το χέρι μου. Ο Μπορίς μου γύρισε το χέρι και το φίλησε. «Χάρηκα για τη γνωριμία». «Αγαπώ τα ποιήματά σας από μικρή» είπα σαν χαζή καθώς απομακρυνόταν. Εκείνος χαμογέλασε, αποκαλύπτοντας το κενό ανάμεσα στα δόντια του. «Βασικά δουλεύω ένα μυθιστόρημα τώρα». «Τι θέμα έχει;» ρώτησα, και μετά τα έβαλα με τον εαυ-