Όσα κρατήσαμε κρυφά

Ο Σ Α Κ Ρ Α Τ Η Σ Α Μ Ε Κ Ρ Υ Φ Α 31 ορόφους και συνδεόταν με το Κρεμλίνο με τούνελ, και ότι ένα από τα τούνελ οδηγούσε σε ένα καταφύγιο που είχε κάθε είδους πολυτέλεια και είχε φτιαχτεί στον πόλεμο για τον Στάλιν. Με οδήγησαν στο τέλος ενός ακόμα διαδρόμου, και σε μια πόρτα με τον αριθμό 271. Ο φύλακας την άνοιξε μια σπιθαμή, κοίταξε μέσα, και μετά την άνοιξε τελείως γελώ- ντας. Δεν ήταν κελί αλλά μια αποθήκη με πύργους από κονσέρβες και καλοστοιβαγμένα κουτιά τσάι και σακιά με αλεύρι σίκαλης. Ο φύλακας γρύλισε και μου έδειξε στο βάθος του δωματίου μια άλλη πόρτα, αυτή χωρίς αριθμό. Την άνοιξα και μπήκα. Μέσα στο δωμάτιο τα μάτια μου δυσκολεύτηκαν να προσαρμοστούν στο φως. Ήταν ένα γραφείο με πολυτελή έπιπλα που θα ταίριαζε σε ρεσεψιόν ξενοδοχείου. Ο ένας τείχος ήταν σκεπασμένος από ράφια γεμάτα δερματόδετα βιβλία. Σε έναν άλλο τοίχο ήταν πα- ραταγμένοι τρεις φύλακες. Σε ένα μεγάλο γραφείο στη μέση του δωματίου καθόταν ένας άντρας με στρατιωτικό χιτώνιο. Πάνω στο γραφείο υπήρχαν στοίβες με βιβλία και γράμματα: τα δικά μου βιβλία, τα δικά μου γράμματα. «Κάθισε, Όλγα Βσεβολόντοβνα» μου είπε. Είχε τους γυρτούς ώμους ανθρώπου που έχει περάσει μια ζωή πίσω από ένα γραφείο ή σκυμμένος πάνω σε σκληρή χειρωνα- κτική δουλειά. Από τα χέρια του με το τέλειο μανικιούρ που κρατούσαν το φλιτζάνι του τσαγιού, συμπέρανα το πρώτο. Κάθισα στη μικρή καρέκλα μπροστά του. «Με συγχωρείς που σε άφησα να περιμένεις» είπε. Άρχισα με το λογύδριο που προετοίμαζα επί βδομάδες. «Δεν έχω κάνει τίποτα. Πρέπει να με αφήσετε. Έχω οικο- γένεια. Δεν υπάρχει τίποτα…»