Όσα κρατήσαμε κρυφά

L Α R A P R E S C O T T 30 ή αν οι γυναίκες που είναι κλεισμένες σε αυτό το μέρος, κάτω από αυτά τα δυνατά φώτα, με τα ίδια ρούχα, τελικά αρχίζουν όλες να μοιάζουν μεταξύ τους. «Τότε έρχονται και σε παίρνουν για τις μικρές τους συζητήσεις ». Η νεαρή γυναίκα κοίταξε την ηλικιωμένη. «Τι κάνετε αφού δεν κοιμάστε;» ρώτησα. «Περιμένουμε». «Και παίζουμε σκάκι». «Σκάκι;» «Ναι» είπε μια τρίτη γυναίκα που καθόταν σε ένα τρα- πέζι πιο κάτω στο δωμάτιο. Σήκωσε έναν αξιωματικό φτιαγ- μένο από μια δαχτυλήθρα. «Ξέρεις;» Δεν ήξερα, αλλά θα μάθαινα τους επόμενους μήνες της αναμονής. Οι δεσμοφύλακες πράγματι ήρθαν. Κάθε βράδυ έπαιρναν μια γυναίκα και την ξανάφερναν στο Κελί Νο. 7 μετά από ώρες, σιωπηλή, με κόκκινα μάτια. Προετοιμαζόμουν κά- θε βράδυ για τη στιγμή που θα έπαιρναν κι εμένα, αλλά και πάλι αιφνιδιάστηκα όταν τελικά ήρθαν. Με ξύπνησαν χτυπώντας με σιγανά με ένα ξύλινο κλομπ στον γυμνό μου ώμο. «Αρχικά!» έφτυσε ο φύλακας που στεκόταν πάνω από το κρεβάτι μου. Οι άντρες που έρχονταν τη νύχτα πάντα απαιτούσαν να τους πούμε τα αρχικά του ονόματός μας πριν μας πάρουν. Μουρμούρισα την απά- ντηση. Ο φύλακας μου είπε να ντυθώ, και δεν γύρισε αλ- λού όσο ντυνόμουν. Διασχίσαμε έναν σκοτεινό διάδρομο και κατεβήκαμε με τις σκάλες κάμποσους ορόφους. Αναρωτιόμουν αν οι φήμες ήταν αλήθεια: ότι η Λουμπιάνκα είχε είκοσι υπόγειους