Όσα κρατήσαμε κρυφά

Ο Σ Α Κ Ρ Α Τ Η Σ Α Μ Ε Κ Ρ Υ Φ Α 29 μήγκιασμα στο δέρμα μου, σαν να βουτάς σε μπανιέρα με ζεστό νερό αφού μπεις μέσα από το κρύο. Το είχα ξανα- νιώσει αυτό, με την Ίρα και τον Μίτια, και κατάλαβα ότι ήμουν έγκυος. «Τότε θα σε επισκεφτεί σύντομα ένας γιατρός» είπε η μικρόσωμη δεσμοφύλακας. Με έψαξαν, πήραν τα πάντα, μου έδωσαν ένα φαρδύ γκρίζο φόρεμα και παντόφλες δύο νούμερα μεγαλύτερες, και με πήγαν σε ένα τσιμεντένιο κουτί όπου υπήρχε μόνο ένα στρώμα κι ένας κουβάς. Με άφησαν στο τσιμεντένιο κουτί τρεις μέρες και μου έδιναν χυλό και ξινόγαλα δύο φορές τη μέρα. Ήρθε ένας γιατρός για να με εξετάσει, και απλώς επιβεβαίωσε αυτό που ήδη ήξερα. Χρωστάω στο μωρό που μεγάλωνε μέσα μου το ότι δεν υπέφερα τα τρομερά πράγματα που είχα ακούσει ότι συνέβαιναν στις γυναίκες μέσα σε κείνο το κουτί. Μετά από τρεις μέρες, με μετακίνησαν σε ένα μεγαλύ- τερο δωμάτιο, επίσης τσιμεντένιο, με άλλες δεκατέσσερις κρατούμενες. Μου έδωσαν ένα κρεβάτι με μεταλλικό σκε- λετό βιδωμένο στο δάπεδο. Μόλις οι δεσμοφύλακες έκλει- σαν την πόρτα, ξάπλωσα. «Απαγορεύεται να κοιμηθείς τώρα» είπε μια κοπέλα που καθόταν στο διπλανό κρεβάτι. Είχε αδύνατα μπράτσα με πληγές στους αγκώνες. «Θα έρθουν και θα σε ξυπνήσουν». Έδειξε τις λάμπες φθορισμού στο ταβάνι. «Δεν επιτρέπεται ο ύπνος κατά τη διάρκεια της μέρας». «Και θα είσαι τυχερή αν καταφέρεις να κοιμηθείς μία ώρα τη νύχτα» είπε μια άλλη γυναίκα. Έμοιαζε λίγο με την πρώτη, αλλά ήταν πολύ μεγαλύτερη σε ηλικία, θα μπορού- σε να ήταν μητέρα της. Αναρωτήθηκα αν ήταν συγγενείς