Όσα κρατήσαμε κρυφά

L Α R A P R E S C O T T 28 έκαναν έναν ήχο που αντήχησε στους τσιμεντένιους τοί- χους, και μου έκανε νόημα να βγάλω το σουτιέν. Δίστασα, και σταύρωσα τα χέρια. «Πρέπει να το πάρουμε» είπε η γυναίκα στην μπλε κα- ρέκλα. Ήταν τα πρώτα λόγια που μου είπε. «Μπορεί να κρεμαστείς». Ξεκούμπωσα το σουτιέν μου και το έβγαλα, νιώθοντας τον κρύο αέρα στο στήθος μου. Αισθάνθηκα να με κοιτάζουν από πάνω μέχρι κάτω. Ακόμα και σε τέτοιες συνθήκες, οι γυναίκες αξιολογούν η μία την άλλη. «Είσαι έγκυος;» ρώτησε η μεγαλόσωμη. «Ναι» απάντησα. Ήταν η πρώτη φορά που το έλεγα μεγαλόφωνα. Η τελευταία φορά που κάναμε έρωτα με τον Μπορίς ήταν μια βδομάδα αφού με χώρισε για τρίτη φορά. «Τελείω­ σε» μου είπε. «Πρέπει να τελειώσει». Κατέστρεφα την οι- κογένειά του. Εγώ ήμουν η αιτία του πόνου του. Μου τα είχε πει όλα αυτά καθώς περπατούσαμε σε ένα δρομάκι, μια πάροδο της Αρμπάτ, κι εγώ σωριάστηκα στο κατώφλι ενός φούρνου. Πήγε να με σηκώσει, και του φώναξα να με αφήσει ήσυχη. Οι περαστικοί σταμάτησαν και μας κοίταζαν. Την επόμενη βδομάδα, μου χτύπησε την πόρτα. Είχε φέρει ένα δώρο, μια πολυτελή γιαπωνέζικη ρόμπα που είχαν αγοράσει οι αδερφές του στο Λονδίνο. «Δοκίμασέ το να το δω» με παρακάλεσε. Μπήκα πίσω από το παραβάν και το φόρεσα. Το ύφασμα ήταν σκληρό και δεν με κολά- κευε καθόλου, φούσκωνε στην κοιλιά. Μου έπεφτε πολύ μεγάλο. Ίσως είχε πει στις αδελφές του ότι το δώρο ήταν για τη γυναίκα του. Δεν μου άρεσε καθόλου και του το είπα. Γέλασε. «Βγάλ’ το, τότε» μου είπε. Και το έβγαλα. Έναν μήνα αργότερα, άρχισα να αισθάνομαι ένα μυρ-