Όσα δεν σου είπα ποτέ

9 ένα ΗΛΊΝΤΙΑ ΕΊΝΑΙ ΝΕΚΡΉ . Αλλά ακόμη δεν το ξέρουν. Είναι 3Μαΐου του 1977, έξι και μισή το πρωί, και κανένας δεν ξέρει τίποτε, πέρα από τούτο το απλό γεγονός: Πως η Λίντια έχει αργήσει για το πρωινό. Όπως πάντοτε, δίπλα στο μπολ της με τα δημητρια­ κά η μητέρα της έχει βάλει ένα ξυσμένο μολύβι και την εργασία της Λίντια στο μάθημα της Φυσικής – έξι προβλήματα σημειω­ μένα με μικρά «τικ». Πηγαίνοντας με το αμάξι στη δουλειά, ο πατέρας της Λίντια προσπαθεί να πιάσει τον WXKP, την Καλύ­ τερη Πηγή Ειδήσεων στο βορειοδυτικό Οχάιο, εκνευρισμένος απ’ τα παράσιτα στο ραδιόφωνο. Στα σκαλιά, ο αδελφός της Λίντια χασμουριέται, χαμένος ακόμη σε κάποιο όνειρο που έβλε­ πε προτού ξυπνήσει. Στην καρέκλα της στη γωνιά της κουζίνας, η αδελφή της Λίντια είναι σκυφτή, με βλέμμα απλανές, πάνω από τα δημητριακά της, πιπιλίζοντάς τα ένα ένα και περιμένο­ ντας την αδελφή της να φανεί. Αυτή είναι που τελικά λέει: «Η Λίντια άργησε πολύ σήμερα». Στον επάνω όροφο, η Μέριλιν ανοίγει την πόρτα του δωμα­ τίου της κόρης της και βλέπει πως το κρεβάτι είναι αχρησιμο­ ποίητο: Οι γωνιές του σεντονιού είναι ακόμη τακτικά βαλμένες κάτω από το πάπλωμα, όπως σε κρεβάτι νοσοκομείου, και το μαξιλάρι είναι φουσκωτό. Τίποτε δεν δείχνει εκτός τόπου – το