Όσα δεν γνωρίζατε για την περίοδο από τους βαλκανικούς πολέμους έως την εθνική αντίσταση

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ 19 να βάλλουν κατά των ελληνικών θέσεων, από τον φόβο του έπεσε μπρούμυτα. Ντράπηκε, ωστόσο, και προσπαθούσε να δώσει κουράγιο στον εαυτό του λέγοντας: Ντροπή, Ανδρέα, κουράγιο, Ανδρέα, εμπρός, Ανδρέα. Ανασηκωνόταν τότε για να προχωρήσει, αλλά σε λίγο ξανάπεφτε, λέγοντας για να δι­ καιολογηθεί: Φυλάξου, Ανδρέα, η πατρίς σε χρειάζεται, θα διοικήσεις στρατιά! 8 Ο κύβος ερρίφθη Ο έφεδρος ανθυπολοχαγός πεζικού Σπύρος Καλλάρης, γιος του μέραρχου Κωνσταντίνου Καλλάρη, αρρώστησε στο μέτω­ πο και κοιμόταν στη σκηνή του πατέρα του. Μόλις έμαθε πως ο λόχος του αγωνιζόταν στην πρώτη γραμμή του μετώπου, δήλωσε στον στρατηγό πατέρα του ότι θέλει να πάει στον λόχο του για να πολεμήσει. Ο γιατρός αρνήθηκε, γιατί θεωρούσε ότι δεν θα άντεχε ο οργανισμός του. Ο ανθυπολοχαγός όμως επέμενε και ο πατέρας του το επέτρεψε. Ο Σπύρος πολέμησε και έπεσε ηρωικά στο πεδίο της μάχης (μάχη της Μανωλιάσας, 7 Δεκεμβρίου 1912). Την επομένη το πρωί ο επιτελάρχης Καραμαλίκης ανήγγειλε στον μέραρχο λακωνικά τον ηρωικό θάνατο του γιου του. «Τον έχετε εδώ;» ρώτησε ο μέραρχος. Ο επιτελάρχης τον οδήγησε μπροστά στη σορό του γιου του. Εκείνος έβγαλε το πηλήκιο και τον μιμήθηκαν όλοι οι αξιω­ ματικοί. Έπειτα έσκυψε, φίλησε το ματωμένο μέτωπο του παι­ διού του και είπε ήρεμα: «Η ημέρα αυτή, παιδί μου, είναι ημέρα ευτυχίας για τον αξιωματικό και δυστυχίας για τον πα­ τέρα. Ανθυπολοχαγέ Καλλάρη! Εκτέλεσες λαμπρά το καθήκον σου. Εύγε! Αιωνία σου η μνήμη!». Μετά στράφηκε στον υπο