Ώρες κοινής ανησυχίας

ΩΡΕΣ ΚΟΙΝΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ 15 σου πω ότι και σπάνια εμφανίζεται κάποιος εκεί, εκτός από τις οικιακές βοηθούς βέβαια. Αν τους ρω­ τήσεις, θα σου πούνε πως το αποφεύγουν γιατί αι­ σθάνονται «εκτεθειμένοι». Όπως δεν νιώθουν όταν π.χ. κάνουν τις βρομοδουλειές τους – όσοι τις κά­ νουν, αν τις κάνουν. Και ούτε είμαστε της άποψης «καλοί φτωχοί, κα­ κοί πλούσιοι», όχι. Είμαστε της θεωρίας «άνθρωποι» και «κάτι άλλοι». Τέταρτη διαφορά, οι ομιλίες. Από την πολυτελούς σπάνια θα ακούσεις ομιλίες, γέλια ή καβγάδες ποτέ –όλα γίνονται στα μουλωχτά–, ενώ από απέναντι το διαπασών είναι η συνηθισμένη ένταση. Υπάρχουν κι άλλες αλλά δεν χρειάζεται να συνε­ χίσουμε. Ανόμωςαναρωτιέστε γιατί τόσηδιαφοράεπιπέδου –οικονομικού, έτσι;–αφού μόνο ένας δρόμος χωρίζει τις δυο πολυκατοικίες, εξηγούμαι. Η συγκεκριμένη περιοχή, παλαιόθεν, ήταν μια εργατική συνοικία στις παρυφές της πόλης. Στα αριστερά του δρόμου, από το ’60 και μετά είχαν κτιστεί σπίτια την εποχή της μεγάλης ανοικοδόμησης. Τότε, με το όνειρο του κε­ ραμιδιού πάνω από το κεφάλι του ο φτωχός, άλλος με γραμμάτια, άλλος με διπλοβάρδιες στα εργοστάσια