Ώρες κοινής ανησυχίας

11 Οι απέναντι Το πρώτο παντζούρι ανοίγει νυσταγμένα. Ύστερα το δεύτερο. Με το ζόρι κι αυτό. Καθώς αγγίζει τον τοί­ χο, εκείνος βογκάει από τα ρευματικά, είναι παλιά η οικοδομή και η υγρασία έφαγε τούβλα, τσιμέντα, ξύλα. Κι ανθρώπους. Λίγα ξέφτια από τη λαδομπογιά με την οποία κάποτε τα είχαν βάψει καταπράσινα πέφτουν στοαρχαίομωσαϊκόκαι σμίγουνμε τησκου­ ριά από τα κάγκελα. Χρόνια τώρα ανταγωνίζονται για το ποιος από τους δυο θα το λεκιάσει περισσό­ τερο σε έναν άνισο αγώνα αφού η σκουριά είναι αποτελεσματικότερη. Άρα νικήτρια και τα σημάδια της ανεξίτηλα σαν κάποια κρίματα. Στην ίδια περίπου κατάσταση με το μωσαϊκό είναι όλη η οικοδομή, δημοκρατικότατη η φθορά και δεν κάνει διακρίσεις. Και έτσι, με μούχλα και σαπίλα,