Ώρες κοινής ανησυχίας

18 ΜΑΙΡΗ ΚΟΝΤΖΟΓΛΟΥ Οι πρώτοι από πλήρη απαξίωση, οι δεύτεροι από ένα αίσθημα κατωτερότητας που συνοδεύεται από ζήλια, ενίοτε και θυμό. Παίζει δε να υπάρχει και μια γενναία δόση μίσους. Από κάποιους. Οι «γείτονες» αυτοί ποτέ δεν ανακατεύτηκαν, δεν συνυπήρξαν. Τρία χρόνια τώρα λοιπόν που έχουν αυτή την ιδιό­ τηταπροσποιούνται πως δεν βλέπουν τους απέναντι. Σαν να έχουν φραγή εισερχομένων εικόνων για ό,τι αφορά τους άλλους. Εκατέρωθεν. Μέχρι που πλάκωσε ο κορονοϊός και κλείστηκαν όλοι στα σπίτια τους, υποχρεωτικά. Ο εγκλεισμός ήδη κρατάει εννιά μήνες και σημάδια ανάκαμψης δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Η έξοδος απαγορεύε­ ται επί ποινή θανάτου –υπάρχουν παντού ελεύθεροι σκοπευτές και περιπολίες. Έτσι, τουλάχιστον, ισχυ­ ρίζονται κάποιοι. Η προμήθεια αγαθών γίνεται με ένα λογισμικό, που επιτέλους λειτουργεί, αφού προηγουμένως πέ­ θαναν χιλιάδες από ασιτία. Στην αρχή βέβαια, και για όσο διάστημα επιτρε­ πόταν ακόμη η έξοδος, οι πάντες είχαν τρέξει στα σουπερμάρκετ και τα είχαν αδειάσει, με το χαρτί