Ώρες κοινής ανησυχίας

ΩΡΕΣ ΚΟΙΝΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ 17 ταίο εκατοστό. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη. Έτσι χτί­ στηκαν οχτώ πενταώροφες πολυκατοικίες πολυ­ τελούς κατασκευής που σχημάτισαν ένα τσιμεντέ­ νιο δάσος, μια από αυτές η «ηρωίδα» της ιστορίας, αυτή που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το ρη­ μάδι. Εννοείται πως η παιδική χαρά θυσιάστηκε χωρίς καμιά τύψη. Το τσιμεντένιο δάσος κατοική­ θηκε στην πλειοψηφία του από ανθρώπους με όλα τα πατροπαράδοτα ελαττώματα του λαού. Όπως είναι και «οι απέναντι» εξάλλου. Α, όλα κι όλα! Αν σε κάτι υπάρχει ομοψυχία στη χώρα αυτή, είναι τα ελαττώματά μας. Έτσι βρισκόμαστε τώρα σε μια περιοχή με μεγά­ λες κοινωνικές ανισότητες και ο φαρδύς δρόμος, με τη νησίδα και το βαρύγδουπο όνομα «Ανεξαρτησίας», που χωρίζει δυο διαφορετικούς κόσμους, παίζει τον ρόλο ενός απύθμενου βάραθρου που κανείς δεν μπο­ ρεί να διαβεί. Όχι εύκολα, πάντως. Ως εκ τούτου οι ένοικοι, τόσο της πολυτελούς – της ηρωίδας των ιστοριών μας–όσο και του ρημαδιού –συμπρωταγωνίστριας–, εννοείται πως ούτε διανοή­ θηκαν ποτέ να ρίξουν μια ματιά απέναντι και να ανταλλάξουν μια «καλημέρα». Για «καλησπέρα» δε ούτε λόγος.