Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας

A R N E D A H L 10 Όχι, Νεντίμ, εσύ πρέπει να εμποδίσεις τον εαυτό σου, εσύ πρέπει να κάνεις μόνος σου την επιλογή, εσύ ο ίδιος πρέπει να παραμερίσεις τους αιώνες και ν’ αφήσεις να μπει φρέσκος αέ- ρας μέσα σε αυτή τη μούχλα. Δεν μπορώ να το κάνω εγώ αυτό για σένα. Οδεύω προς τον θάνατό μου επειδή σου έχω εμπιστοσύνη και πιστεύω ότι θα λογικευτείς. Ότι θα επιτρέψεις στα λόγια να ξαναγίνουν λόγια. Αν και εκείνη ήταν που κρατούσε το μαχαίρι. Όσο εκείνος ο ελβετικός σουγιάς βρισκόταν κλειστός στην τσάντα της, τα επι- χειρήματά της είχαν βάση. Μόλις θα τον άνοιγε και θα τον κρα- τούσε στο χέρι της, οι δηλώσεις της θα ήταν εντελώς διαφορετικές. Ήταν μια πορεία δίκοπη. Άρχισε ξανά το περπάτημα. Τα λουλούδια λιγόστευαν γύρω της. Θα μπορούσε στ’ αλήθεια να προλάβει να δρέψει εφτά ειδών λουλούδια; Θα έπρεπε να εμπιστεύεται μια σουηδική παράδοση; Ούτε ήξερε αν το μικρό ροζ φυτό που ξεπεταγόταν από το λιθόστρωτο ανάμεσα στο πεζοδρόμιο και στον δρόμο μπορούσε να θεωρηθεί λουλούδι, αλλά το ξερίζωσε και το έβαλε μαζί με τα άλλα. Ήταν πέντε τώρα. Πέντε λουλούδια κάτω από το προ- σκέφαλο. Αλλά ποιο προσκέφαλο; Το προσκέφαλο στο φέρετρο; Είχε φτάσει στο χαμηλό περίπτερο του συλλόγου. Δεν έβλε- πε ούτε ένα λουλούδι, τουλάχιστον μέχρι εκεί που έφτανε το βλέμμα της. Ούτε καν στα παρτέρια. Σαν να σήμαινε ότι δεν έπρεπε να φτάσει στον τελικό της προορισμό. Είδε το άνοιγμα στο κτίσμα, την καμάρα προς την πίσω αυλή. Το σημείο συνάντησης. Ούτε ένας ήχος, καμία κίνηση, μόνο το καθάριο, διαβρωτικό φως της νύχτας. Μια όμορφη νύχτα για θάνατο.