Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας

2 H χώρα όπου οι νύχτες γίνονται σκοτεινότερες κατά τη διάρ- κεια του σύντομου καλοκαιριού, σκέφτηκε εκείνη. Κι αυτή η χώρα είναι δική μου. Ακριβώς αυτή η σκέψη ήταν απαγορευμένη. Δεν πήγαινε άλλο. Δεν μπορούσε να συνεχιστεί αυτό. Απόψε, αυτή τη φωτεινή νύχτα του καλοκαιριού, θα γινόταν μια αλλαγή. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δεν ήθελε να βγει έξω και να εκτεθεί στη σκανδιναβική αγω- νία της όμορφης καλοκαιρινής νύχτας. Εκείνος ο παράξενα όμορφος, ο υπέροχα οξύς πόνος που έφτανε μέχρι το μεδούλι. Η μελαγχολία. Όχι όμως ακόμη, όντως όχι ακόμη. Έμεινε να κοιτάζει από το παράθυρο το οποίο έβλεπε προς το δρομάκι που οδηγούσε στην εξώπορτα. Σε μικρή απόσταση. Από το πλάι. Αλλά από απόσταση πάντως. Ήταν σαν ένας πίνακας. Και το μοναδικό στοιχείο της απεικόνισης ήταν το γυμνό, καθαρό φως του μεσοκαλόκαιρου. Είναι δικό μου, σκέφτηκε εκείνη. Έφτασα στο σημείο να το αξίζω. Έχω δικαίωμα σε αυτό το φως. Γιατί αυτό με κάλεσε, αν μη τι άλλο. Μετά δρασκέλισε έξω στη φωτεινή νύχτα. Φωτεινή και καθάρια. Και κρύα. Στάθηκε ακίνητη για μια