Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας (Pocket)

[ 12 ] να σφίξω το μαχαίρι στο χέρι μου, δεν μπορώ να σταματήσω τον εαυτό μου. Πρέπει να το κάνεις εσύ για μένα, Νάσκα, γι’αυτό σου τηλεφωνώ. Όχι, Νεντίμ, εσύ πρέπει να εμποδίσεις τον εαυτό σου, εσύ πρέπει να κάνεις μόνος σου την επιλογή, εσύο ίδιος πρέπει ναπαραμερίσεις τους αιώνες και ν’αφήσεις να μπει φρέσκος αέρας μέσα σε αυτή τη μούχλα. Δεν μπορώ να το κάνω εγώ αυτό για σένα. Οδεύω προς τον θάνατό μου επειδή σου έχω εμπιστοσύνη και πιστεύω ότι θα λογικευτείς. Ότι θα επιτρέψεις στα λόγια να ξαναγί- νουν λόγια. Αν και εκείνηήταν που κρατούσε τομαχαίρι. Όσο εκείνος ο ελβε- τικός σουγιάς βρισκόταν κλειστός στην τσάντα της, τα επιχειρήματά της είχαν βάση. Μόλις θα τον άνοιγε και θα τον κρατούσε στο χέρι της, οι δηλώσεις της θα ήταν εντελώς διαφορετικές. Ήταν μια πορεία δίκοπη. Άρχισε ξανά το περπάτημα. Τα λουλούδια λιγόστευαν γύρω της. Θα μπορούσε στ’ αλήθεια να προλάβει να δρέψει εφτά ειδών λου- λούδια; Θα έπρεπε να εμπιστεύεται μια σουηδική παράδοση; Ούτε ήξερε αν το μικρό ροζ φυτό που ξεπεταγόταν από το λι- θόστρωτο ανάμεσα στο πεζοδρόμιο και στον δρόμο μπορούσε να θεωρηθεί λουλούδι, αλλά το ξερίζωσε και το έβαλε μαζί με τα άλλα. Ήταν πέντε τώρα. Πέντε λουλούδια κάτω από το προσκέφαλο. Αλλά ποιο προσκέφαλο; Το προσκέφαλο στο φέρετρο; Είχε φτάσει στο χαμηλό περίπτερο του συλλόγου. Δεν έβλεπε ούτε ένα λουλούδι, τουλάχιστον μέχρι εκεί που έφτανε το βλέμμα της. Ούτε καν στα παρτέρια. Σαν να σήμαινε ότι δεν έπρεπε να φτά- σει στον τελικό της προορισμό.