Όμορφη πορτοκαλιά μου

12 Η καρδιά μου άρχισε να χορεύει. – Τώρα. Δρόμο! Ρίχτηκα με το κεφάλι μπροστά, χωρίς να πάρωανάσα. Περίμενα λίγο απέναντι, ώσπου μου ’κανε σινιάλο να ξαναπεράσω. – Για πρώτη φορά, καλά τα κατάφερες. Μα ξέχασες κάτι: πρέπει να κοιτάς κι από τις δυο μεριές, μην έρχεται αυτοκίνητο. Δε θα μ’ έχεις κάθε φορά εμένα να σου δίνω σινιάλο. Στον γυρισμό θα κάνουμε προπόνηση ξανά. Τώρα πάμε παραπέρα. Θέλω να σου δείξω κάτι. Πήρε το χέρι μου και συνεχίσαμε ήσυχα τον δρόμο μας. Εμένα κάτι στριφογύριζε στο μυαλό μου. – Τοτόκα. – Τι; – Όταν ωριμάζεις το νιώθεις; – Τι είναι πάλι αυτή η μπούρδα; –Οθείος Εντμούντο μου το είπε. Είπε πως είμαι «πρώι­ μος» και γρήγορα θα ωριμάσω. – Ο θείος Εντμούντο είναι ένας βλάκας και μισός. Άλλη δουλειά δεν έχει παρά να σου γεμίζει το κεφάλι με ένα σωρό κουραφέξαλα. – Δεν είναι βλάκας και μισός. Είναι σοφός. Κι όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω σοφός και ποιητής και να φορώ φιόγκο. Και θα πάω να βγάλω φωτογραφία με τον φιό- γκο. – Γιατί να φοράς φιόγκο; – Γιατί δε γίνεται να ’σαι ποιητής χωρίς φιόγκο. Όταν