Όμορφη πορτοκαλιά μου

11 Του ναύτη η αγάπη δεν είναι για πολύ, την άγκυρα σηκώνει, πετάει το πουλί. Ακόμα και τώρα αυτό το τραγούδι μού φέρνει μια λύπη χωρίς να ξέρω το γιατί. Ο Τοτόκα μού ’δωσε μια σπρωξιά. – Τι έχεις, Ζεζέ; – Τίποτα. Τραγουδούσα. – Τραγουδούσες; – Ναι. – Τότε, εγώ είμαι κουφάλογο. Λες να μην το ’ξερε πως γίνεται να τραγουδάς από μέσα σου; Αν δεν το ’ξερε, δε θα του το μάθαινα. Φτάσαμε στη λεωφόρο Ρίο Σαν Πάουλο. Και τι δεν περνούσε αποκεί. Καμιόνια, αυτοκίνητα, κάρα, ποδή- λατα. – Προσοχή, Ζεζέ, τα μάτια σου δεκατέσσερα. Πρώτα κοιτάζεις καλά, μια δεξιά, μια αριστερά. Πάμε. Περάσαμε τον δρόμο τρέχοντας. – Φοβήθηκες; Βέβαια και φοβήθηκα, μα έγνεψα όχι με το κεφάλι. – Θα ξαναπεράσουμε άλλη μια φορά μαζί. Ύστερα θα δω τι έμαθες. Ξαναπεράσαμε. – Άντε τώρα μόνος σου.