Όμορφη πορτοκαλιά μου

10 δούσα από μέσα μου. Ήτανε παράξενο, μα πολύ δια- σκεδαστικό. Μου ’ρχότανε στο μυαλό ένα τραγούδι που το τραγου- δούσε η μαμά σαν ήμουνα μια σταλιά. Έπλενε ρούχα κι είχε ένα μαντίλι στα μαλλιά, μην της βαρέσει ο ήλιος το κεφάλι. Είχε μια ποδιά δεμένη στη μέση κι έμενε με τις ώρες με τα χέρια βουτηγμένα στη σκάφη που άφριζε από τη σαπουνάδα. Ύστερα ξέβγαζε τα ρούχα, τα ’στυ- βε και μετά τ’ άπλωνε σ’ ένα σκοινί που ήτανε δεμένο στα καλάμια. Έπλενε τα ρούχα της οικογένειας του κυ- ρίου Φολχάμπερ, για να βοηθάει το σπιτικό μας. Η μα- μά ήτανε ψιλόλιγνη, μα πολύ όμορφη. Το δέρμα της σκούρο καστανό και τα μαλλιά της μαύρα και ίσια. Άμα τ’ άφηνε ξέπλεκα της φτάνανε ίσαμε τη μέση. Τι όμορφα που ήτανε σαν τραγουδούσε! Κι εγώ δεν το κουνούσα από κοντά της, για να μάθω το τραγούδι της. Ω, ναύτη, ναύτη, ναύτη μου της καρδιάς μου στεναγμέ, για σένα ζω, πεθαίνω. Ω, ναύτη μου, οϊμέ. Η θάλασσα εφούσκωσε, τα κύματα φουντώσαν, ο ναύτης μου εσάλπαρε, τα μάτια μου θολώσαν.