Όμορφη πορτοκαλιά μου

17 Μα πάλι, κανένας δεν είχε δει κανέναν να μου μαθαί- νει κάτι. Ήτανε μυστήριο. Μου ’ρθε ξανά στον νου κάτι που είχε γίνει την περασμέ- νη βδομάδα. Όλη η οικογένεια έμεινε μ’ ανοιχτό το στό- μα. «Αυτό» άρχισε τη μέρα που πήγα κι έκατσα κοντά στον θείο Εντμούντο στο σπίτι της γιαγιάς. Διάβαζε εφη- μερίδα. – Μπαρμπούλη. – Τι τρέχει, αγόρι μου; – Πώς έμαθες να διαβάζεις; Κατέβασε τα γυαλιά στην άκρη της μύτης του, όπως κάνουν όλοι οι μεγάλοι όταν είναι γέροι. – Πότε έμαθες να διαβάζεις; – Όταν ήμουνα έξι εφτά χρονών περίπου. – Πέντε χρονών γίνεται να διαβάζεις; – Βέβαια, γίνεται. Μα κανένας δε νοιάζεται να δια- βάσει… τόσο κούτσικος, στα πέντε. – Πώς έμαθες να διαβάζεις; – Όπως όλος ο κόσμος: το αλφάβητο κι ύστερα BOY και Α κάνουν ΒΑ. – Κι όλος, όλος ο κόσμος έτσι κάνει; – Ναι, απ’ ό,τι ξέρω. – Στ’ αλήθεια, όλος ο κόσμος; Με κοίταξε παραξενεμένος. – Άκου, Ζεζέ, όλος ο κόσμος έτσι κάνει. Άσε με τώρα