Όμηρος στο πέλαγος

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΗΜΟΚΑ 14 | ξανά πάνω. Δεν περνά η ζωή με ασφυξία, ούτε με συστη- ματική φυγή. – Μα τι νομίζετε ότι αποφεύγω δηλαδή; – Αποφεύγεις να ζήσεις. Κρύβεσαι στο πέλαγος γιατί αρνείσαι την πραγματικότητα. Θα πρέπει, όμως, να ξανα- πάρεις την ιστορία από την αρχή και να βγεις από το υγρό άπειρο. Πατώντας στη γη, να βαδίσεις το δικό σου μονο- πάτι στον κόσμο. Ο Λάμπρος είχε μείνει αποσβολωμένος να την κοιτά. Όμως αυτή ήταν η Μάγδα, με τον ποιητικό λόγο. Η Χιώ- τισσα από τα ξακουστά Mαστιχοχώρια, που ο έρωτας για τον πλοίαρχο Παντελή την ξενίτεψε κι άλλαξε τη γεωγραφία της ζωής της. ΗΜάγδα, κλασική φιλόλογος στο Γυμνάσιο Σκύρου, που γέμιζε τον χρόνο της απουσίας του άντρα της με μελέτη και πηγαία προσφορά στα παιδιά του νησιού· μεταξύ αυτών και του Λάμπρου, όχι μόνο γιατί ήταν ο παιδικός φίλος του γιου της αλλά κυρίως λόγω της ορφά- νιας του. «Ορφανός από μάνα, δυο φορές ορφανός» ανα- λογιζόταν η Μάγδα και σκέπαζε τον Λάμπρο σαν δικό της γέννημα, ενώ με φρόνηση τον καθοδηγούσε. – Σε νοιάζομαι, γι’ αυτό σου τα λέω αυτά, αγόρι μου. Βγες από τη θάλασσα των δακρύων και προχώρα πιο πέρα από το άκαρπο πέλαγος, έτσι… για να μην ξεχνάμε και τον Όμηρο.