Όμηρος στο πέλαγος

14 ρισμένη πλάτη της καθηγήτριας που γράφει τον προκαλεί σε μια ακόμα απόδραση του μυαλού. Έξω ένας νωχελικός Οκτώβρης έμοιαζε να δια- πραγματεύεται με τα χελιδόνια μια παράταση της παραμονής τους. Μολονότι η τουριστική πε- ρίοδος είχε κλείσει για την ακριτική Σκύρο, το καλοκαίρι δεν έλεγε να μαζέψει τις αποσκευές του, να σηκώσει τις απλωμένες ψάθες από τις παραλίες. «Τι κρίμα που δε φαίνεται η θάλασσα από την τάξη μου» σκέφτηκε κι αναστέναξε κρυ- φά ο Λάμπρος. – Σε ποιον αναφέρεται το απόσπασμα, Συρ- μαγά; τον σαΐτεψε η φωνή της καθηγήτριας, που παρατηρούσε το σκυθρωπό και χαμένο σε σκέψεις πρόσωπο του μαθητή της. Ο Λάμπρος έστρεψε από το παράθυρο το κεφάλι του και έμεινε βουβός. Δεν είχε ακούσει την ερώτηση παρά μόνο το όνομά του. Ο διπλα- νός και αδερφικός του φίλος Ταξιάρχης τού σφύριξε μέσα από τα δόντια του: «Στον Οδυσ- σέα, πες το». – Δε χρειαζόμαστε βοήθεια από το κοινό, πρό- σθεσε κοφτά η φιλόλογος, που δε χαριζόταν ού- τε στον ίδιο της τον γιο.