Ομηρία

C L A R E M A C K I N T O S H 18 «Τώρα ανεβαίνουμε τον λόφο». Τα είχε θυμηθεί όλα. Την επόμενη μέρα είχε προσθέσει κι άλλες λεπτομέρειες – πράγματα που εγώ δεν είχα δει, δεν είχα προσέξει: μια γάτα σε ένα περβάζι, έναν τηλεφωνικό θάλαμο, έναν κάδο απορριμμάτων. Η περιγραφή έγινε αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητάς της, τόσο απαραίτητη όσο το να φοράει τη μαθητική στολή της με τη σωστή σειρά (από πάνω προς τα κάτω) ή το να στέκεται σαν φλαμίνγκο ενόσω πλένει τα δόντια της, μετατοπίζοντας το βάρος του σώματός της από το ένα πόδι στο άλλο, ανάλογα με την πλευρά βουρτσίσματος. Αυτά τα τελετουργικά άλλοτε με μαγεύουν κι άλλοτε με κάνουν να θέλω να βάλω τις φωνές. Αυτό θα πει, με λίγα λόγια, να είσαι γονιός. Η έναρξη του σχολείου είχε σηματοδοτήσει το τέλος ενός κεφαλαίου και την αρχή ενός άλλου. Είχαμε προετοιμαστεί για αυτήν τη μετάβαση τον τελευταίο χρόνο, στέλνοντας τη Σοφία σε παιδικό σταθμό τρεις μέρες την εβδομάδα. Τις υπό­ λοιπες μέρες τις περνούσε πότε μ’ εμένα ή τον Άνταμ και πότε με την Κάτια, την εσωτερική βοηθό με τη γαλήνια ομορ­ φιά, που είχε καταφτάσει με ένα σετ ασορτί βαλίτσες και χωρίς να μιλάει γρι αγγλικά. Κάθε Τετάρτη απόγευμα παρα­ κολουθούσε μαθήματα αγγλικών και συμπλήρωνε τον μισθό της δουλεύοντας στο σουπερμάρκετ τα Σαββατοκύριακα. Έπειτα από έξι μήνες δήλωσε ότι είμαστε «η πιο καλή οικο­ γένεια στον κόσμο» και ζήτησε να μείνει άλλον έναν χρόνο. Αναρωτήθηκα μεγαλόφωνα αν είχε φίλο και το κοκκίνισμά της επιβεβαίωσε ότι είχα δίκιο, αν και παρέμεινε κρυψίνους ως προς την ταυτότητά του. Χάρηκα και αισθάνθηκα ανακούφιση. Με τα ωράριά μας, ήταν αδύνατον να βασιστούμε σε κάποιον παιδικό σταθμό και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαμε να πληρώνουμε τις ντα