Ομηρία

C L A R E M A C K I N T O S H 30 λησης από τη φυσική της μητέρα, η οποία είχε κάνει το ίδιο με ακόμα πέντε παιδιά πριν από τη Σοφία. Όμως τα γρανάζια της υιοθεσίας κινούνταν αργά και οι μήνες που περνούσε η Σοφία με την ανάδοχη οικογένεια, κι εμείς χωρίς εκείνη, έμοιαζαν ατε­ λείωτοι. Έπρεπε να δείξουμε στις Κοινωνικές Υπηρεσίες ότι ήμασταν ψυχολογικά προετοιμασμένοι γι’αυτή την αναμονή, αλλά ταυτόχρονα μας βασάνιζαν ένα σωρό προλήψεις. Ο Άνταμ, για παράδειγμα, προσπαθούσε να αποφεύγει σκάλες και μαύ­ ρες γάτες. Συμβιβαστήκαμε τελικά, αφήνοντας όλα τα πράγμα­ τα στο φρεσκοβαμμένο δωμάτιο της Σοφίας στις συσκευασίες τους, με σκοπό να τα επιστρέψουμε αν κάτι πήγαινε στραβά. Η εντολή του δικαστηρίου δόθηκε όταν η Σοφία ήταν δέκα μηνών, και ο Άνταμ έτρεξε σε σημείο ανακύκλωσης με ένα αυ­ τοκίνητο γεμάτο χαρτόνια και πλαστικές συσκευασίες. Επιτέ­ λους, είχαμε την οικογένεια που θέλαμε. Οι ταινίες σε κάνουν να πιστεύεις στο «έζησαν αυτοί καλά…», αλλά τελικά απαιτεί­ ται πολύς κόπος γι’ αυτό. Η Σοφία τώρα τρέχει να βρει τις φίλες της και την παρατηρώ πίσω από το τζάμι. Ακόμα και σήμερα, που έχει περάσει τόσος καιρός από την αρχή του τριμήνου, μερικά παιδιά εξακολουθούν να κλαίνε όταν αποχαιρετάνε τους γονείς τους. Αναρωτιέμαι αν οι γονείς τους κοιτάζουν τη Σοφία και σκέφτονται Τι τυχερή μαμά , όπως κοιτάζω εγώ τα παιδιά που αγκαλιάζουν σφιχτά τις μαμάδες τους και σκέφτομαι το ίδιο. Στο σπίτι γράφω ένα σημείωμα για την Μπέκα, τη μαθήτρια της τρίτης λυκείου που πότε πότε προσέχει τη Σοφία. Βγάζω λαζάνια να ξεπαγώνουν, σε περίπτωση που ο Άνταμ δεν έχει επιστρέψει την ώρα του φαγητού, και αφήνω μια καθαρή πετσέ­ τα για εκείνον στον ξενώνα – αν και γνωρίζει πολύ καλά πού έχουμε τις πετσέτες και τα σεντόνια. Είναι δύσκολο να σταματή­ σεις να φροντίζεις κάποιον που φρόντιζες εδώ και μια δεκαετία.