Ομηρία

Ο Μ Η Ρ Ι Α 29 Με τον Άνταμ προσπαθούσαμε δύο χρόνια να συλλάβω. Θα συνεχίζαμε, αλλά το στρες είχε ήδη αρχίσει να με επηρεάζει κι ένιωθα ότι γινόμουν το είδος της γυναίκας που δεν ήθελα κα­ θόλου να γίνω – που ξέρει πότε ακριβώς έχει ωορρηξία, που αποφεύγει τα πάρτι για τις έγκυες φίλες της και τα μωρά που περιμένουν και που ξοδεύει όλες τις αποταμιεύσεις της σε κύ­ κλους εξωσωματικής γονιμοποίησης. «Πόσο κοστίζει;» Ήμουν εν πτήσει, κάπου πάνω από τον Ατλαντικό, αποκα­ λύπτοντας τα μυστικά μου –ορισμένα, τέλος πάντων– στη συ­ νάδελφο με την οποία δούλευα εκείνη τη μέρα. Η Σιάν ανέδιδε ελαφρώς μητρική στοργή και, πριν καλά καλά οι ρόδες σηκωθούν από την άσφαλτο, ανταλλάσσαμε τις ιστορίες μας. «Χιλιάρικα». «Μπορούν να βοηθήσουν λίγο οι γονείς σου;» Δεν της είπα για τη μαμά μου. Ήταν ακόμη πολύ επώδυνο. Όσο για δάνειο από τον μπαμπά, ύστερα απ’ όσα συνέβησαν… Κούνησα το κεφάλι μου και άλλαξα προσέγγιση. «Δεν είναι μόνο τα χρήματα. Θα πάθαινα εμμονή, το ξέρω. Ήδη έχω πάθει. Θέλω παιδιά, αλλά δεν θέλω να τρελαθώ». «Δύσκολο» κάγχασε η Σιάν. «Τέσσερα έχω, και κάθε φορά έχανα και λίγο απ’ το μυαλό μου». Πήραμε έγκριση για υιοθεσία. Χρειάστηκε αρκετό χρόνο, για τον επιπλέον λόγο ότι δηλώσαμε κατηγορηματικά πως θέλαμε παιδί μικρότερο του ενός έτους. Ο Άνταμ, δουλεύοντας στην αστυνομία, είχε έρθει αντιμέτωπος με τις ολέθριες συνέπειες του συστήματος αναδοχής, και δεν θεωρούσαμε ότι είχαμε τα προσόντα να διαχειριστούμε τέτοιες καταστάσεις. Πιστεύαμε ότι ένα μωρό θα ήταν πιο εύκολο. Μας έδωσαν τη Σοφία όταν ήταν τεσσάρων μηνών. Προηγου­ μένως βρισκόταν σε ανάδοχη οικογένεια, εξαιτίας της παραμέ