Ομηρία

Ο Μ Η Ρ Ι Α 23 «Όχι! Για όνομα. Όχι! Έλεος, Μίνα! Αυτό πιστεύεις;» Ήθελα πάρα πολύ να τον πιστέψω. Ποτέ άλλοτε δεν μου είχε δώσει λόγο να αμφιβάλλω για εκείνον. Με αγαπούσε. Τον αγαπού­ σα. Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια για να μιλήσω χωρίς να τρέμω. «Και τι να σκεφτώ; Προφανώς κάτι συμβαίνει μεταξύ σας». «Γέμισε την κουζίνα πλαστελίνες. Της την είπα. Το πήρε προσωπικά». Είχα στυλώσει το βλέμμα πάνω του, στο κατακόκκινο πρό­ σωπό του, καθώς ξεστόμιζε το ψέμα. «Τουλάχιστον ας σκεφτόσουν μια πιο πιστευτή δικαιολογία». Το να μην μπαίνει στον κόπο να σκεφτεί ένα αξιοπρεπές ψέμα πονούσε σχεδόν όσο το ίδιο το ψέμα. Τόσο ασήμαντη ήμουν για εκείνον; Η αναχώρηση της Κάτιας προκάλεσε μια ρωγμή στην οικογέ­ νεια. Η Σοφία ήταν έξαλλη. Η απότομη απώλεια της φίλης της ήταν ένα πένθος γι’ αυτήν, που εκφράστηκε με σπασμένα παι­ χνίδια και σκισμένες φωτογραφίες. Κατηγορούσε εμένα, μόνο και μόνο επειδή εγώ της το είπα, και χρειάστηκε να επιστρατεύσω όλο το ηθικό σθένος μου για να μην της πω ότι έφταιγε ο Άνταμ. Κρατούσαμε αποστάσεις. Εγώ θυμωμένη και γεμάτη πικρία, εκεί­ νος λιγομίλητος και γεμάτος ψεύτικη θλίψη, που σκοπό είχε να με κάνει να αμφιβάλλω γι’ αυτό που πίστευα. Δεν με κλόνισε. Αν η Κάτια ήταν το σταυρόλεξο, τώρα που το είχα λύσει, έβλεπα ότι τα στοιχεία που είχα μιλούσαν από μόνα τους. Επί μήνες ο Άνταμ ήταν μυστικοπαθής σχετικά με τα ρεπό του και πρόσεχε το κινη­ τό του σε τέτοιον βαθμό, που το έπαιρνε μαζί του ακόμα και στο ντους. Τι χαζή υπήρξα που δεν το είχα καταλάβει νωρίτερα. «Ανεβαίνουμε τον λόφο» λέει τώρα η Σοφία. «Μετά η εκκλησία, μετά…» Δεν προλαβαίνω να σφίξω εγκαίρως το χέρι της καθώς εκεί