Σαίξπηρ: Όλη η αλήθεια για τη ζωή του

ΣΑΙΞΠΗΡ: ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ 28 να εμφανίσουν την υπόθεση ως βεβαιότητα. Η επιθυμία να μεταφέ- ρει κάποιος το πιθανό ως πραγματικό είναι πάντα πολύ έντονη, για να παραφράσω τον Άλαστερ Φάουλερ. Άλλοι πάλι παραδόθηκαν άνευ όρων στη φαντασία τους. Μια αξιο- σέβαστη και σοβαρή κατά τα άλλα πανεπιστημιακός της δεκαετίας του 1930, η Κάρολαϊν Φ. Ε. Σπέρτζον του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, ήταν πεπεισμένη ότι μπορούσε να καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα για την εμφάνιση του Σαίξπηρ μελετώντας προσεκτικά τα έργα του. Ανακοίνωσε λοιπόν με μεγάλη αυτοπεποίθηση (στο βιβλίο της Shakespeare’s Imagery and What It Tells Us [Η εικονοποιία του Σαίξπηρ και τι μας διδάσκει]) ότι ήταν ένας «γεροδεμένος άντρας, μάλλον κοντός, με αρμονικές κινήσεις, ευκίνητος και σβέλτος, με μάτι που πήγαινε κατευθείαν στον στόχο του» και ότι ήταν άνθρωπος που «τον ευχαρι- στούσε ιδιαίτερα να κινείται γρήγορα και με άνεση. Θεωρώ ότι είχε καθαρό πρόσωπο με μάλλον ανοιχτό χρώμα, το οποίο, όταν ήταν νέος, άλλαζε εύκολα αποκαλύπτοντας τα συναισθήματά του». Εντωμεταξύ, ο Άιβορ Μπράουν, συγγραφέας ιστορικών βιβλίων για το ευρύ κοινό, βασιζόμενος στο ότι ο Σαίξπηρ αναφέρει στα έργα του αποστήματα και εξανθήματα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι κά- ποια στιγμή μετά το 1600 ο Σαίξπηρ «υπέστη σοβαρή μόλυνση από σταφυλόκοκκο» και από τότε «τον ταλαιπωρούσαν συχνά “καλόγεροι”». Διάφοροι μελετητές των σονέτων του Σαίξπηρ, από την άλλη μεριά, είχαν εντυπωσιαστεί από τις δύο αναφορές που κάνει στη χωλότητα, δηλαδή μία στο Σονέτο 37: Του γερασμένου του πατέρα η παρηγοριά είναι ο γιος του και της νιότης του η ζωντάνια, έτσι κι εμένα που η Τύχη η ζηλόφθονη έκανε χωλό χαρά μού δίνει η αξία και η πίστη η δική σου. και μία ακόμα στο Σονέτο 89: Για κάποιο ελάττωμα αν πεις πως μ’ εγκατέλειψες, εγώ το δίκιο σου ευθύς θα υποστηρίξω, αν κουτσό με πεις, θ’ αρχίσω να κουτσαίνω.