Σαίξπηρ: Όλη η αλήθεια για τη ζωή του

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΟΥΙΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ 25 Δημοσίων Αρχείων, όπως λεγόταν τότε, στην οδό Τσάνσερι Λέιν, και μελέτησαν εκατοντάδες χιλιάδες –ο Ουάλας υπολόγιζε πέντε εκατομ- μύρια * – έγγραφα όλων των ειδών: πινάκια του Θησαυροφυλακίου, συμβόλαια ακινήτων, έγγραφα για υποστατικά, λογιστικούς ελέγχους, δικαστικά αρχεία, πράξεις σχετικές με τη μεταβίβαση περιουσίας και όλα τα υπόλοιπα σκονισμένα έγγραφα που είχαν νομική ισχύ στο Λονδίνο του 16ου και των αρχών του 17ου αιώνα. Ήταν πεπεισμένοι ότι εφόσον ο Σαίξπηρ ήταν ενεργός πολίτης, το όνομά του θα εμφανιζόταν αναγκαστικά σε κάποια δημόσια αρχεία. Η βασική τους θεωρία ήταν σωστή, αλλά το μέγεθος της αφοσίωσης που χρειαζόταν για να πραγματοποιηθεί μια τέτοια έρευνα γίνεται φανερό μόνον όταν σκεφτεί κανείς τις ιδιαιτερότητες αυτών των αρχείων: Υπήρχαν εκατοντάδες χιλιάδες έγγραφα, χωρίς ευρετήρια ή παραπομπές, που το καθένα μπορούσε να αφορά οποιονδήποτε από τους 200.000 κατοίκους της πόλης · το όνομα του Σαίξπηρ, ακόμα και αν εμφανιζόταν κάπου, θα μπορούσε να είχε γραφτεί με ογδόντα διαφορετικούς τρόπους, να είχε μουντζουρωθεί ή να ήταν γραμμένο με συντομογραφία, σε βαθμό που να ήταν αγνώριστο · δεν υπήρχε κανένας λόγος να θεωρήσει κανείς εκ προοιμίου ότι ο Σαίξπηρ θα είχε αναμειχθεί όταν ζούσε στο Λονδίνο σε κάποια από τις υποθέσεις που καταχωρίζονταν στο δημόσιο αρχείο – κράτηση, γάμο, δικαστική διαμάχη κτλ. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε τη χαρά των Ουάλας όταν ανακάλυψαν το 1909 την καταχώριση μιας υπόθεσης που είχε εκδι- κάσει το Δικαστήριο Μικρών Απαιτήσεων 5 του Λονδίνου και περι- λάμβανε είκοσι έξι διαφορετικά έγγραφα, τα οποία ονομάζουμε από τότε συνοπτικά «υπόθεση Μπέλοτ – Μάουνττζοϊ (ή Μαουντζουά)». Η υπόθεση αφορά τη διαμάχη το 1612 ανάμεσα στον Κρίστοφερ Μάουνττζοϊ, έναν ουγενότο περουκιέρη, που είχε καταφύγει στην Αγγλία, και τον γαμπρό του Στίβεν Μπέλοτ για την προίκα της κόρης του περουκιέρη. Δηλαδή, ο Μπέλοτ θεώρησε ότι ο πεθερός του δεν του είχε δώσει αυτά που του είχε υποσχεθεί και του έκανε αγωγή. * Αυτό το νούμερο είναι μάλλον υπερβολικό. Αν οι Ουάλας αφιέρωναν, ας πούμε, πέντε λεπτά κατά μέσο όρο σε κάθε έγγραφο, θα χρειάζονταν 416.666 ώρες για να κοιτάξουν πέντε εκατομμύρια έγγραφα. Ακόμα και αν δούλευαν επί εικοσι- τετραώρου βάσεως, θα τους έπαιρνε 47,5 χρόνια για να ελέγξουν αυτό το υλικό.