Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους

O Λ Α Τ Α Μ Ε Ρ Η Ο Π Ο Υ Ε Κ Λ Α Ψ Α Μ Π Ρ Ο Σ Τ Α Σ Ε Α Λ Λ Ο Υ Σ 37 Αν μπορέσω να ενώσω τις τελείες, ίσως αρχίσω να κα- ταλαβαίνω. Γιατί δεν καταλαβαίνω τίποτα απ’ όλα αυτά. Τίποτα από τους τελευταίους έξι μήνες δεν βγάζει νόημα. Ούτε το πώς συμπεριφέρθηκα ούτε τι έχασα και πόσο πο- νάει. Είναι ένα χάος μέσα στο χάος. Αυτό το παγκάκι είναι η ΤελείαΝούμερο Ένα. Αυτό είναι το πρώτο μέρος όπου έκλαψα ποτέ δημόσια. Κλείνω τα μάτια μου στον παγωμένο νυχτερινό αέρα. Αισθάνομαι το Παλιό Εγώ μου να αναδύεται, σαν να είμαι το ίδιο μου το φάντασμα. Νιώθω τα δάκρυα στο πρόσωπό της, το τρέμουλο της πλάτης της. Την πλησιάζω μέσα από τον χρόνο και της ψιθυρίζω: «Αχ, Αμελί, δεν έχεις δει τίποτε ακόμη». Οι λέξεις μετατρέπονται σε παγωνιά και αιωρούνται πά- νω από τις σιδηροδρομικές γραμμές.