Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους

H O L L Y B O U R N E 36 «Κι εγώ… ευχαριστώ και πάλι». Τερμάτισε την κλήση και κοίταξα το τηλέφωνό μου αρκετή ώρα, καθώς ένα κύμα θλίψης με πλημμύρισε. Το τηλέφωνό μου ταλαντεύτηκε στα τρεμάμενα χέρια μου και ένα δάκρυ έπεσε στην οθόνη. Αυτό μόνο ήταν αρκετό για να επιβεβαιώσει και οπτικά τη θλίψη μου. Σε αυτό το παγκάκι, σε αυτό ακριβώς το παγκάκι, τό­ σους μήνες πριν –όταν ο ήλιος έλαμπε και δεν σε είχα γνωρίσει ακόμη–, έσκυψα το κεφάλι και έκλαψα. Οποιοσδήποτε θα μπο­ ρούσε να περάσει και να με δει. Η θλίψη ήταν τόσο ωμή που δεν με ένοιαζε. Η πλάτη μου έτρεμε, το φόρεμά μου πιτσιλισμένο από αλμυρά δάκρυα και μύξες. Κάθομαι στο ίδιο παγκάκι τώρα, με τον πισινό μου μουδια- σμένο από το κρύο. Κάθομαι ακριβώς στο ίδιο σημείο και θέλω να περάσω μέσα από μια σκουληκότρυπα στον χρόνο και να παρηγορήσω τον εαυτό μου, να χτυπήσω ελαφρά την πλάτη μου. Απλώνω το γαντοφορεμένο χέρι μου, σαν να μπορώ να αγγίξω τον προηγούμενο εαυτό μου. Σαν να μπο- ρώ να σκουπίσω τα δάκρυά της. Σαν να μπορώ να σπρώξω τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της και να της ψιθυρίσω, προτρέποντάς με να μην κάνω όλα αυτά που ετοιμαζόμουν να κάνω. Αυτά που με οδήγησαν σε αυτό που είμαι τώρα. Αυτό το άδειο κέλυφος, αυτό το χάος. Όλα ξεκίνησαν αποδώ. Δεν καταλαβαίνω ακόμη τι συνέβη, αλλά ξέρω ότι ξεκί- νησε αποδώ.