Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους

O Λ Α Τ Α Μ Ε Ρ Η Ο Π Ο Υ Ε Κ Λ Α Ψ Α Μ Π Ρ Ο Σ Τ Α Σ Ε Α Λ Λ Ο Υ Σ 33 Το χαμόγελό μου χώρισε το πρόσωπό μου στη μέση. «Κι εμένα μου λείπετε». «Το σχολείο ήταν ΤΟΣΟ περίεργο χωρίς εσένα σήμερα. Σκέ­ φτηκα ακόμα και να βάλω μια ζακέτα γύρω από ένα μπαλόνι και να προσποιηθώ ότι ήσουν εσύ». «Αυτή τη στιγμή δεν φοράω ζακέτα» της είπα. «Κάνει πολύ ζέστη εδώ κάτω». «Θεέ μου, παιδιά» φώναξε μακριά από το τηλέφωνο. «ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟΣΗ ΖΕΣΤΗ ΣΤΟΝ ΝΟΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΟΡΑΕΙ ΚΑΝ ΖΑΚΕΤΑ!» Ακούστηκαν ήχοι δυσπιστίας από τους παλιούς μου φίλους. «Φωτογραφίες, αλλιώς δεν το πιστεύω» φώναξε η Κίμι. Ύστερα γέλια και περισσότερη αναστάτωση, μέχρι που βρέθηκα σκυμ­ μένη να πιέζω τα σωθικά με το χέρι μου. «Δώσε μου πίσω το τηλέφωνο, Τζέσα. Τζέσα;» άκουσα τον Άλφι να διαπραγματεύεται. «Θα σε αφήσω να πάρεις μια πατά­ τα. Εντάξει, τρεις. Αυτές είναι περισσότερες από τρεις! Εντάξει… περίμενε… Συγγνώμη, Άμι, είσαι ακόμη εκεί;» «Εδώ είμαι». «Περίμενε. Θα τους αφήσω να προχωρήσουν για να μπορέ­ σουμε να μιλήσουμε κανονικά». Άκουσα το τρίξιμο από τα χα­ λίκια κάτω από τα πόδια του Άλφι. «Πού είστε παιδιά;» ρώτη­ σα, προσπαθώντας να μην ακουστεί η φωνή μου τσιριχτή. «Α, στους Βοτανικούς Κήπους – μία από τα ίδια». Μπορού­ σα να τους φανταστώ. Ήξερα ακριβώς σε ποιο μαγαζί με πατά­ τες είχαν πάει και ήξερα ακριβώς σε ποιο παγκάκι θα κάθονταν. «Τι έβαλες στις πατάτες σου;» αν και ήξερα ήδη την απά­ ντηση.