Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους

H O L L Y B O U R N E 32 «Ναι;» είπα, παρόλο που κάθε τραγουδιστό, θλιμμένο μέρος του σώματός μου ήξερε ποιος ήταν. «Άμι! Πώς πήγε;» Η φωνή του Άλφι ήταν ο ήχος της ασφάλειας. Ο ήχος της άνεσης και του σπιτιού. Κι όμως, ακουγόταν τόσο μακριά από αυτή τη γέφυρα. Προσπάθησα να αγνοήσω τη ναυτία που μου προκάλεσε. «Στην πραγματικότητα πήγε καλά. Γνώρισα αυτό το κορίτσι που σπουδάζει θέατρο, τη Χάνα, που ήταν αρκετά φιλική και άνετη. Ο εξοπλισμός μιξαρίσματος στο κολέγιο είναι καλός». Γέλασε, και μπορούσα να τον φανταστώ να το κάνει – ο τρόπος που πάντοτε κρατούσε το πιγούνι του, ο τρόπος που το ένα του μάτι έκλεινε λίγο περισσότερο από το άλλο. «Λοιπόν, αυτό είναι το σημαντικό» είπε. «Και χαίρομαι που δεν είναι όλοι οι φλώροι του Νότου τόσο απαίσιοι». Με το τηλέφωνό μου χωμένο ανάμεσα στον ώμο και το αυ­ τί μου, προχώρησα προς ένα παγκάκι στην άλλη άκρη της γέ­ φυρας και κάθισα ακριβώς εκεί όπου καθόμουν τώρα. «Δεν νομίζω ότι θα κάνω φίλους, αν τους αποκαλώ φλώ­ ρους του Νότου». Γέλασε ξανά. «Σωστά! Αλλά μπορείς να το σκέφτεσαι κρυ­ φά ανά πάσα στιγμή. Στην πραγματικότητα, δεν θα σε αφήσου­ με να επιστρέψεις στο Γιόρκσαϊρ, αν δεν το κάνεις». «Καλά θα κάνετε να με αφήσετε να επιστρέψω στο Γιόρκ­ σαϊρ!» Γέλια στο βάθος και θόρυβος σαν από μια συμπλοκή, ο Άλφι φώναξε «Ε!» και μετά ηΤζέσα βροντοφώναξε στο αυτί μου «ΑΜΕΛΙ, ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΕΙΕΙΣ. ΕΛΑ ΠΙΣΩ ΣΤΟΝ ΒΟΡΡΑ, ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ».