Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους

H O L L Y B O U R N E 28 βαιωθώ ότι βρισκόμουν στο σωστό μέρος. «Κάποιοι από εμάς θα συναντηθούμε για καφέ» είπε η Χάνα, ρυθμίζοντας τον ιμά­ ντα της τσάντας της. «Υπάρχει ένα μαγαζί στην πόλη που λέγεται BoJangles. Μπορείς να έρθεις αν θέλεις. Το μεσημέρι». Θα μπορούσα να την αγκαλιάσω. Γιατί, αν το είχε αφήσει πάνω μου, δεν θα ανέφερα ποτέ να την ξαναδώ, παρόλο που το ήθελα απεγνωσμένα. Μούγκρισα «ναι» και ρώτησα πού ήταν το BoJangles. Μου έδειξε στο τηλέφωνό της. «Είναι τόσο χαριτωμένο που δεν ξέρεις να κυκλοφορείς στη μικρή μας πόλη» είπε. «Μην ανησυχείς, χρειάζονται περίπου πέντε λεπτά για να καταλάβεις τα πάντα. Τέλος πάντων» έβγαλε τα γυαλιά ηλίου της και με χαιρέτησε. «Τα λέμε στο μεσημεριανό». «Αντίο» φώναξα πίσω της, βλέποντας τα κόκκινα μαλλιά της να γίνονται ένα με το χάος των νέων μαθητών που ξεχύνο­ νταν στους διαδρόμους. «Σ’ ευχαριστώ» είπα ψιθυριστά, σχε­ δόν στον εαυτό μου. Κάνει τόσο κρύο που θα πρέπει να φύγω σύντομα. Υπάρχει ένα λεπτό στρώμα πάγου που σέρνεται όλο και πιο κοντά στον κώλο μου. Σκύβω το κεφάλι, τραβάω τα πόδια μου προς τα πάνω και πιέζω τα γόνατα στις κόγχες των ματιών μου. Η Χάνα δεν είναι πια φίλη μου. Για την ακρίβεια, δεν έχω πια πραγματικούς φίλους.