Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους

O Λ Α Τ Α Μ Ε Ρ Η Ο Π Ο Υ Ε Κ Λ Α Ψ Α Μ Π Ρ Ο Σ Τ Α Σ Ε Α Λ Λ Ο Υ Σ 27 οποιαδήποτε στιγμή. Παρά την εξωστρέφειά του, μου άρεσε κάπως. Το μάθημά του σίγουρα δεν θα ήταν ποτέ βαρετό. Μας άφησε να φύγουμε, και όλοι βγήκαν από την πόρτα κουβεντιά­ ζοντας σαν να ήταν ήδη φίλοι. Εγώ χασομερούσα με την τσάντα μου, καθυστερώντας λίγο παραπάνω για να χωρέσω το σημειωματάριό μου. Η Χάνα έπαιζε με το δικό της και ήλπιζα ότι θα μπορούσαμε να μιλή­ σουμε περισσότερο. Έκλεισε το φερμουάρ της και σήκωσε το φρύδι της προς το μέρος μου. «Λοιπόν, επιβιώσαμε. Νιώθεις ότι μπήκες στο κλίμα;» «Νιώθω ότι ίσως χρειαστώ ψυχοθεραπεία για το υπόλοιπο της ζωής μου». Γέλασε. «Τι έχεις μετά;» Βγήκαμε οι δυο μας έξω, στη λιακά­ δα. Εκατοντάδες φοιτητές έτρεχαν βιαστικά από το Α κτίριο στο Β, σταματώντας να ελέγξουν τους δικούς τους χάρτες για να καταλάβουν πού ακριβώς βρισκόταν το «Β». «Αγγλικά» είπα. Κατέβασε ένα ζευγάρι γυαλιά-καθρέφτες στη μύτη της. «Οχ, όχι, εγώ έχω Λογοτεχνία. Διαφορετικά, μπορεί να ήμα­ σταν στην ίδια τάξη. Πηγαίνουμε όμως προς την ίδια πλευρά. Έχεις χάρτη;» Περπάτησα με τη Χάνα μέχρι το επόμενο μάθημα. Μου είπε ότι επέλεξε να έρθει στο κολέγιο αντί να τελειώσει απλώς το γυμνάσιο. «Ήταν θρησκευτικό σχολείο και απαγόρευαν στα κο­ ρίτσια της έκτης τάξης να φορούν τοπάκια, ακόμα και το καλο­ καίρι. Δεν θα έμενα σε τέτοιο μέρος». Ήταν ανάμεσα στους πέντε μαθητές που δεν έμειναν σ’ εκείνο το σχολείο. Σταματήσαμε έξω από την πόρτα της τάξης μου και έλεγξα τον αριθμό για να βε