Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους

H O L L Y B O U R N E 24 Η Χάνα σήκωσε τους ώμους και κάθισε ξανά. Ήταν η σειρά μου. Όλοι στράφηκαν προς το μέρος μου και ένιωσα το στή­ θος μου να σφίγγεται, τους πνεύμονές μου να τραβιούνται προς τα μέσα. Προσποιήσου ότι είναι συναυλία, προσποιήσου ότι είναι συ- ναυλία, είπα στον εαυτό μου καθώς σηκωνόμουν από τη θέση μου. Πώς υποτίθεται ότι θα τραγουδήσω όταν δεν μπορώ να αναπνεύσω; Εντάξει, προσποιήσου ότι είναι συναυλία. Σε αρκε- τές από αυτές, με κάποιον τρόπο, τα καταφέρνεις. Ανάπνευσε… ανάπνευσε… « Το όνομά μου είναι Αμελί ». Η φωνή μου έσπασε, αλλά επα­ νήλθε, καθώς τραγουδούσα. « Μόλις μετακόμισα εδώ από το Σέφιλντ. Και μου αρέσει να γράφω τραγούδια και να τραγουδάω και να παίζω κιθάρα ». Όπως πάντα, όπως και στις συναυλίες μου, δεν ήρθε το τέ­ λος του κόσμου. Οι συμμαθητές μου χαμογελούσαν αόριστα, χωρίς να ενδιαφέρονται σχεδόν καθόλου. Ο Άλιστερ χαμογέλασε, ενώ καθόμουν στη θέση μου. «Έχεις υπέροχη φωνή, Αμελί» σχολίασε. Όλοι στράφηκαν ξανά προς το μέρος μου και ουσιαστικά κοκκίνισα ολόκληρη. Τον μίσησα για μια στιγμή – που με ξεχώρισε και με έκανε το επίκεντρο της προσοχής, παρόλο που ήταν ένα ωραίο κομπλιμέντο. Βούλιαξα στην καρέκλα μου και κρύφτηκα πίσω από τα μαλλιά μου μέχρι να τελειώσει η άσκηση. Τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες Δημόσιου Εξευτελισμού. Στη συνέχεια, ο Άλιστερ μας έβαλε να παίξουμε «ξεκαρδιστικές» δραστηριότητες για να σπάσει ο πά­ γος. Η μία ήταν ένα παιχνίδι που λεγόταν Ζιπ Ζαπ Μπόινγκ,