Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους

H O L L Y B O U R N E 22 δυσπιστία. «Γι’ αυτό περιμένω απ’ όλους σας να δηλώσετε συμ- μετοχή στο σόου ταλέντων αυτού του εξαμήνου» τραγούδησε σαν τραγουδιστής του παλιού καιρού. Ο Άλιστερ στριφογύρι­ σε, πήδηξε από την έδρα και προσγειώθηκε ξανά στο γκρίζο χαλί. «Ωραία, ας γνωριστούμε όλοι μεταξύ μας». Η επόμενη ώρα ήταν σωστή κόλαση. Για την ακρίβεια, ξέρεις κάτι; Και λίγα λέω, νομίζω. Ο Άλιστερ μας ανάγκασε να σηκω­ θούμε και να τραγουδήσουμε τρία πράγματα σχετικά με τον εαυτό μας. Στριφογύριζα στην καρέκλα μου, με το εξάνθημά μου να εξαπλώνεται προς τα κάτω και να με φαγουρίζει στο στομάχι, καθώς κανείς άλλος δεν φαινόταν να ντρέπεται τόσο πολύ. Υποθέτω ότι οι φοιτητές των παραστατικών τεχνών δεν είναι εκ φύσεως εσωστρεφείς – στην πραγματικότητα, είμαι η μόνη τραγουδίστρια που ξέρω ότι υποφέρει από κοινωνικό άγχος. « Είμαι η Ντάρλα » τραγούδησε το κορίτσι με τα ροζ μαλλιά. « Μου αρέσει να γράφω τραγούδια, να φωτογραφίζω ηλιοβασι- λέματα και να ζω κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία μου ». « Γεια σου, Ντάρλα » αναγκαστήκαμε να τραγουδήσουμε κι εμείς. O Τύπος Με Το Δερματόδετο Ημερολόγιο, για να είμαστε δίκαιοι, δεν χάρηκε ιδιαίτερα. «Είμαι ο Τζορτζ» είπε τραχιά. «Μου αρέσουν τα βιβλία, το ποδόσφαιρο και η πολιτική, και νομίζω ότι μπορεί να είμαι σε λάθος τάξη, επειδή δεν σπουδά­ ζω παραστατικές τέχνες». Ο Άλιστερ ξέσπασε σε γέλια. « Οχ, όχι, Τζορτζ », τραγούδησε,