Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους

O Λ Α Τ Α Μ Ε Ρ Η Ο Π Ο Υ Ε Κ Λ Α Ψ Α Μ Π Ρ Ο Σ Τ Α Σ Ε Α Λ Λ Ο Υ Σ 21 κάποιος ηλικιωμένος πέθανε πρόσφατα φορώντας ένα φόρεμα, αυτό είναι το φόρεμα που θέλω να φορέσω. Δεν έχω ούτε ένα τζιν παντελόνι. Η πόρτα άνοιξε και ένα κορίτσι με κόκκινα μαλλιά και τέλεια φράντζα εμφανίστηκε στο κατώφλι. «Εδώ είναι η D24;» ρώτη­ σε, χωρίς να φαίνεται να νοιάζεται για το γεγονός ότι όλα τα κεφάλια στράφηκαν προς το μέρος της. «Ακριβώς» είπε ο Άλιστερ. «Κάθισε, κάθισε». Περπάτησε με τον δικό της ρυθμό και χαμογέλασε πριν κα­ θίσει δίπλα μου. «Γεια» μου ψιθύρισε, έτσι απλά. «Είμαι η Χάνα». Ένιωσα τις λέξεις να κολλάνε στον λαιμό μου, αλλά κατάφερα να ξεστομί­ σω ένα «γεια». Ο Άλιστερ μας έβαλε να περιμένουμε ακόμα πέντε λεπτά για τον τελευταίο αργοπορημένο, αλλά αυτός δεν εμφανίστηκε. Συνέχισε να μας καλωσορίζει στο κολέγιο και να μας εξηγεί πώς διέφερε από τα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Μας επιτρεπόταν να φοράμε τα δικά μας ρούχα. Δεν θα μας έβαζαν τιμωρία. Δεν χρειαζόταν καν να εμφανιστούμε στο μάθημα, αν και θα μας έδιωχναν αν είχαμε λιγότερες από ογδόντα τοις εκα­ τό παρουσίες. Σήμερα όλα τα μαθήματά μας θα ήταν εισαγωγι­ κά, το κανονικό πρόγραμμα θα ξεκινούσε την επόμενη μέρα. «Είστε μοιρασμένοι σε τάξεις με βάση τα γνωστικά σας αντικείμενα και όλοι σας ειδικεύεστε με κάποιον τρόπο στις παραστατικές τέχνες» εξήγησε. «Εγώ είμαι επικεφαλής των ΠΤ. Γι’ αυτό είμαι ο δικός σας καθηγητής». Στη συνέχεια, πήδηξε απότομα πάνω στην έδρα και άρχισε να χορεύει καν καν τινά­ ζοντας τα χέρια του, ενώ όλοι γελούσαμε και κοιταζόμασταν με