Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους

H O L L Y B O U R N E 20 Έσφιξα το τζιν μπουφάν μου καθώς το εξάνθημά μου εξαπλω­ νόταν στο κορμί μου. «Συγγνώμη που άργησα» τραύλισα στον νέο μου καθηγητή. «Μην ανησυχείς. Δεν είσαι καν η τελευταία που περιμένου­ με. Πολλοί από εσάς χάνονται την πρώτη μέρα». Έδειξε μια άδεια καρέκλα στον κύκλο. Βυθίστηκα σε αυτήν και απέφυγα να κοιτάξω στα μάτια όσους κάθονταν απέναντι. «Όπως έλε­ γα» συνέχισε «με λένε Άλιστερ και θα είμαι ο δάσκαλός σας για τα επόμενα δύο χρόνια». Έδειχνε νέος, με κοκκινωπά μαλ­ λιά και ροζ πουκάμισο. «Είστε τυχεροί, είμαι γαμάτος». Ο κύκλος γέλασε αμήχανα και σήκωσα το βλέμμα για να τους κοιτάξω όλους. Απλώς ΗΞΕΡΑ ότι όλοι είχαν κάνει ώρες μέχρι να διαλέξουν το σημερινό αυτός-είμαι-εγώ ντύσιμό τους και το δωμάτιο βρομούσε υπέρ-το-δέον-προσπάθεια . Ένας τύ­ πος, που καθόταν απέναντι, φορούσε μια πολιτική κονκάρδα στο στέρνο και κρατούσε ένα δερματόδετο ημερολόγιο, οπότε ξέραμε ότι Νοιαζόταν Για Τον Κόσμο και Έγραφε Πράγματα Σε Αυτό Το Ειδικό Ημερολόγιο. Η κοπέλα δίπλα του είχε φρεσκο­ βαμμένα ροζ μαλλιά, με τα τεράστια ακουστικά της να κρέμο­ νται γύρω από τον λαιμό και ένα τζιν παντελόνι πάνω από κί­ τρινο καλσόν. Όχι ότι θα μπορούσα να κρίνω. Είχα αγωνιστεί να σκεφτώ ποιο ακριβώς παλιομοδίτικο φόρεμα θα φορούσα και δεν κατάφερνα να διαχειριστώ το γεγονός ότι έκανε πολλή ζέστη για τη συνηθισμένη μου ζακέτα. «Ακόμα κι αν πήγαινες στον πόλεμο, θα πήγαινες με μια τεράστια ζακέτα» είχε πει κά­ ποτε ο Άλφι, πριν βγάλει τη ζακέτα μου και κοιτάξει τους ώμους μου σαν να ήταν το καλύτερο ζευγάρι ώμων σε ολόκληρο τον καταραμένο κόσμο. Το στιλ της μόδας μου είναι ουσιαστικά: Αν