Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους

O Λ Α Τ Α Μ Ε Ρ Η Ο Π Ο Υ Ε Κ Λ Α Ψ Α Μ Π Ρ Ο Σ Τ Α Σ Ε Α Λ Λ Ο Υ Σ 19 Κουνάω το κεφάλι μου. Εδώ, τώρα, σε αυτό το κρύο πα- γκάκι, σχεδόν στις τρεις το πρωί. Η αναπνοή μου βγαίνει περισσότερο σαν λαχάνιασμα. Το κορμί μου είναι τόσο πα- γωμένο που δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα ξαναζεσταθώ ποτέ. Εκείνη η ζεστή μέρα, όχι πολύ καιρό πριν, δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από αυτή την κρύα μαγι- κή ώρα, όταν όλοι κοιμούνται. Τι θα είχε συμβεί αν είχα στείλει εκείνο το πρώτο μήνυμα; Αυτό είναι ένα από τα Μεγάλα Αν που τριβελίζουν τον νου μου. Τι θα γινόταν αν είχα πει στον Άλφι ότι τον αγα- πούσα; Τι θα γινόταν αν δεν είχα διαγράψει αυτή την αλή- θεια; Τι θα γινόταν αν είχα ακολουθήσει το ένστικτό μου, το αρχέγονο κομμάτι του εαυτού μου που πληκτρολόγησε τις λέξεις Σ’ αγαπώ – παρόλο που είχαμε αυτή την ηλίθια συμφωνία; Αν είχα στείλει εκείνο το πρώτο μήνυμα, θα είχε σταματήσει αυτό που ακολούθησε; Δεν θα μάθω ποτέ. Γιατί δεν είπα στον Άλφι ότι τον αγαπούσα. Του είπα μόνο ότι μου έλειπε. Πάτησα αποστολή και είδα το ένα τικ να γίνεται δύο τικ. Στη συνέχεια έβαλα το τηλέφωνο στην τσάντα μου και έτρεξα στην τάξη. Αν είσαι ντροπαλός, πίστεψέ με όταν σου λέω ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να μπαίνεις αργοπορημένος σε ένα δωμάτιο. Άνοιξα την πόρτα της αίθουσας D24, αγχωμένη και ιδρωμένη, και όλοι γύρισαν να με κοιτάξουν σαν σουρικάτες.