Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους

H O L L Y B O U R N E 16 • Να πρέπει να συστηθώ και να μπερδέψω τα λόγια μου, και η φωνή μου να γίνεται τσιριχτή και το εξάνθημά μου να γίνεται πιο έντονο και όλοι να νομίζουν ότι είμαι περίεργη. Οι κοπέλες μπροστά κουβέντιαζαν ενθουσιασμένες, η συ­ ζήτησή τους αιωρούνταν πάνω από τους ώμους τους. «Είδες τη Λόρα την ημέρα των αποτελεσμάτων; Έγινε εντελώς γκοθ. Λες ο νέος της γκόμενος να ξέρει ότι της αρέσει η Τέιλορ Σουίφτ; Να του το πούμε;» Χασκογέλασαν και το στομάχι μου σφίχτηκε. Είχα ξεχάσει πόσο μοχθηρά μπορούν να γίνουν τα κορίτσια. Πίσω στο Σέφιλντ, είχα τη δική μου μικρή φούσκα από καλούς ανθρώπους που ήταν κοντά μου και με στήριζαν, τους οποίους αγαπούσα και εμπιστευόμουν. Είχαν περάσει δε­ καέξι χρόνια μέχρι να βρω φίλους που με καταλάβαιναν και τους καταλάβαινα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έπρεπε να ξαναρχίσω από την αρχή. Τα κορίτσια έστριψαν αριστερά κι έκανα το ίδιο, και βρέθηκα μπροστά στο νέο μου κολέγιο, φρε­ σκοβαμμένο για τη νέα χρονιά. Ορδές σπουδαστών τρύπωναν από διάφορες εισόδους και όλοι έμοιαζαν να γνωρίζουν του­ λάχιστον ένα άτομο. Αφέθηκαν σε χαιρετισμούς και αγκαλιές, ρωτώντας ο ένας τον άλλον πώς ήταν το καλοκαίρι τους. Όλοι γελούσαν και κουβέντιαζαν δυνατά και με ενθουσιασμό, κοκο­ ρεύονταν στο ξεκίνημα αυτής της καινούργιας μέρας. Αυτή ήταν μια μικρή πόλη. Το περισσότερο που μπορούσαν να ελπί­ ζουν ήταν να «ξανασυστηθούν» μέσα στο καλοκαίρι. Ενώ εγώ ήμουν εντελώς καινούργια. Δεν υπήρχε ούτε ένα γνωστό πρό­ σωπο μέσα σε αυτό το συγκρότημα στο οποίο μπήκα με τις πολύ ζεστές καουμπόικες μπότες μου. Και ίσως αυτό να ήταν απελευθερωτικό –αυτή η ευκαιρία να κάνω μια νέα αρχή–, μό