Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους

H O L L Y B O U R N E 14 σε κανείς ότι ήταν Σεπτέμβριος. Βγήκαμε από το κοινόχρηστο πάρκινγκ και άνοιξα το ραδιόφωνο. Η μαμά το έκλεισε. «Είσαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις να περπατήσεις μέχρι το σπίτι; Τηλεφώνησέ μου αν χαθείς». «Μαμά, υπάρχουν αυτά τα πράγματα που λέγονται τηλέ­ φωνα. Έχουν χάρτες και τα πάντα». «Ναι, αλλά και πάλι μπορείς να τηλεφωνήσεις». Οδηγούσαμε σε δρόμους που δεν γνώριζα, στρίβαμε σε γωνίες που δεν γνώριζα, περνούσαμε δίπλα από φοιτητές που δεν γνώριζα, οι οποίοι πήγαιναν στο ίδιο κολέγιο με μένα, το οποίο επίσης δεν γνώριζα. Εκείνοι περπατούσαν σε παρέες, ενώ εγώ συρρικνώθηκα στο κάθισμά μου. Κολλήσαμε στην κί­ νηση, καθώς τα αυτοκίνητα πάλευαν να βρουν θέσεις στάθ­ μευσης. Τα καυσαέρια έμπαιναν από το κλιματιστικό του αυτο­ κινήτου, γέμισαν βρόμα το εσωτερικό. «Μπορεί να χρειαστεί να σε αφήσω εδώ» είπε η μαμά. «Θα είσαι εντάξει;» Έγνεψα, παρόλο που δεν ήταν αλήθεια. Δεν έφταιγε εκείνη για ό,τι συνέβαινε. Ούτε ο μπαμπάς έφταιγε, όχι πραγματικά. Το ότι δεν είχα κάποιον να κατηγορήσω για το γεγονός ότι με ξε­ ρίζωσαν από την παλιά μου ζωή, το έκανε σχεδόν χειρότερο. «Περίμενε». Μου έδειξε τον δρόμο και πάρκαρε κάπου. Άνοιξα την πόρτα, προετοιμάζοντας τον εαυτό μου για το μεγάλο άγνω­ στο, όταν η μαμά μου έσκυψε και έβαλε το χέρι της στον ώμο μου. «Θα είσαι στ’ αλήθεια καλά;» ρώτησε τρίτη φορά, με τη σικ προ­ φορά της που δεν ήταν πλέον προφορά από τότε που μετακομί­ σαμε εδώ. «Λυπάμαι, Αμελί. Ξέρω ότι δεν το ήθελες αυτό». Της χαμογέλασα και της έγνεψα. «Θα είμαι μια χαρά».