Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους

H O L L Y B O U R N E 12 που κατευθύνονται στις άδειες σιδηροδρομικές γραμμές. Είναι τόσο ήσυχα σ’ αυτό το σοκάκι. Είναι σαν να κοιμάται όλος ο κόσμος. Εκτός από μένα και την πληγωμένη μου καρδιά. Έχω ήδη ξοδέψει τόσα δάκρυα για σένα, αλλά δεν κατα- φέρνω να το ξεπεράσω. Κάθομαι λοιπόν εδώ, στην αφόρη- τη παγωνιά, με το σαγόνι μου να τρέμει, και προσπαθώ να να βγάλω άκρη ενώνοντας τις τελείες. Αυτό το παγκάκι μπορεί να μη φαίνεται σπουδαίο. Του λείπει μια σανίδα, έχουν φυτρώσει βρύα και είναι γεμάτο προσβλητικά γκράφιτι. Αλλά αυτό το συνηθισμένο παγκά- κι είναι σημαντικό, γιατί σε αυτό έκλαψα πρώτη φορά. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έκλαψα ποτέ , αλλά το πρώ- το κλάμα που μπορώ να συνδέσω με σένα. Με την ιστορία μας. Παρόλο που εσύ κι εγώήμασταν περισσότερο μια μου- τζούρα παρά μια ιστορία. Αν μπορέσω να αποσαφηνίσω την ακατάστατη γραμμή του στιλό, αν μπορέσω να προσδιορίσω τη μουτζούρα, ίσως τελικά να βγάλω νόημα. Εδώ είναι το σημείο εκκίνησης. Κάθομαι ακριβώς πάνω του. Τραβάω το παλτό μου πιο σφιχτά γύρω μου. Κλείνω τα μάτια μου και θυμάμαι. «Μην ανησυχείς» είπε η μαμά, βλέποντάς με να μην τρώω τα κορνφλέικς μου. « Όλοι θα είναι καινούργιοι».