Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους

11 Ένα παγκάκι κοντά στη σιδηροδρομική γέφυρα Ε ίναι δύο και μισή το πρωί και βρίσκομαι πάλι εδώ όπου ξεκίνησαν όλα. Ναι, φυσικά και κάνει κρύο. Είναι δύο και μισή το πρωί, μέσα Φεβρουαρίου, και δεν είμαι ντυμένη καλά. Φόρεσα απλώς το παλτό μου πάνω από τις πιτζάμες μου και έτρεξα εδώ με τις παντόφλες. Κάθομαι σε αυτό το παγκάκι, τρέμω σύγκορμα κάτωαπό την άχρηστηψεύτικη γούνα τουπαλτού μου και δεν είμαι καν σίγουρη γιατί. Βλέπεις, ήμουν στο κρεβάτι, κάνοντας το συνηθισμένο μου δεν-κοιμάμαι και προσπαθώ-να-καταλάβω-τι-συνέβη και σκέ- φτομαι-ότι-εγώ-φταίω-για-όλα και έχω-μαζευτεί-σαν-μια-μπάλα και διαλύομαι , και τότε, απόψε –πριν από μισή ώρα, για την ακρίβεια– έγινε ξεκάθαρο. Έπρεπε να έρθω εδώ, το χρειαζόμουν. Η ανάσα μου σχηματίζει μικρά παγωμένα συννεφάκια