Όλα όσα θα σου πω αύριο

Ο Λ Α Ο Σ Α Θ Α Σ Ο Υ Π Ω Α Υ Ρ Ι Ο 11 αυτό το τόσο παριζιάνικο je ne sais quoi , παρόλο που το Παρίσι το έχει γνωρίσει απλώς ως επισκέπτης. Πιο μετά συνειδητοποιείς τι είναι αυτό που έχει τόσο πολύ. ΟΤριστάν είναι από πολλές απόψεις ένα θεσπέσιο μιλφέιγ, με πολλές στρώσεις. Είναι το φως και οι σκιές που δίνουν όγκο και υφή στη σαγήνη του · είναι οι άσχημες πλευρές του, που δίνουν νόημα στις καλές και τις κάνουν καλύτερες. Ο Τρι- στάν… με τα πυκνά, μαύρα μαλλιά του χτενισμένα στο πλάι, χωρίς τη χωρίστρα του φλώρου · με το νευρικό και το γοητευτικό του χαμόγελο που, όλως παραδόξως, μοιάζουν υπερβολικά. Με τα χέρια με τα μακριά δάχτυλα. Με το στόμα με τα σαρκώδη χείλη… τόσο σαρκώδη, γαμώτο. Με τον μολυβή ουρανό του αποψινού απογεύματος της Μα- δρίτης στα μάτια του. «Λυπάμαι» είπε. Έχω την αόριστη αίσθηση ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω αυτή την έκφραση, νομίζω όμως ότι είναι η στιγμή που αρχίζω να τη συνειδητοποιώ. Απ’ όταν μου πέ- ταξε «Πρέπει να μιλήσουμε» ό,τι άλλο έβγαινε από το στό- μα του μου ακουγόταν σαν λατινικά. Και να πεις ότι τα μίλαγα…Τα λατινικά άλλωστε είναι νεκρή γλώσσα, κανένας δεν τη χρησιμοποιεί. «Μιράντα… ειλικρινά… λυπάμαι». Έχω επίσης την αόριστη αίσθηση (ή μάλλον αρχίζω να την έχω) ότι το όνομά μου δεν ηχεί πλέον ίδιο στα χείλη του. Το όνομά μου, που πάντα έπαιρνε τόσες μορφές στο στόμα του: Μιρ, Μίρι, Μιράντα, αγάπη μου. Κι εκείνο το «δε- σποινίς» με την αδιάντροπη χροιά. Το όνομά μου πλέον δεν