Όλα όσα θα σου πω αύριο

Ο Λ Α Ο Σ Α Θ Α Σ Ο Υ Π Ω Α Υ Ρ Ι Ο 21 στην καμπίνα της ντουζιέρας ήταν από τα πράγματα που του άρεσαν περισσότερο στο διαμέρισμά μου. Και το φως. Είναι ένα τόσο φωτεινό διαμέρισμα… εκ διαμέτρου αντί- θετο με το πώς νιώθω εγώ. Αυτή τη στιγμή είμαι πιο σκο- τεινή και από τον Σάουρον. Είμαι ο Μεσαίωνας. Είμαι μια μαύρη τρύπα. Ξαπλώνωστο κρεβάτι όπως είμαι.Με τα εσώρουχα. Σκε- πάζομαι με το πάπλωμα και γλιστράω προς το μαξιλάρι του με την καρδιά μου δεμένη κόμπο. Το μυρίζω. Το άρωμά του… Όταν γνώρισα τον Τριστάν η μυρωδιά του μου προ- καλούσε αντικρουόμενα συναισθήματα. Μου φαινόταν υπερβολικά… δεν ξέρω, μάτσο. Είχα σκεφτεί ότι ήταν το κλασικό άρωμα που επιλέγουν τύποι που αρέσουν υπερβο- λικά. Χαζομάρες, παγιωμένα στερεότυπα εξαιτίας της δου- λειάς που κάνω, υποθέτω. Μου φαινόταν άρωμα από εκεί- να που θα φόραγε κάποιος από τους τύπους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι νακομπάζουν για τις κατακτήσεις τους. Κάποιος καθόλου ιδιαίτερος. Κάποιος χωρίς στιλ, αλ- λά με λεφτά στο πορτοφόλι. Πόσο λίγα έλεγε για εκείνον η πρώτη εκείνη εντύπωση…Πάνταήταν το εντελώς αντίθετο. Με τον καιρό, ανάμεσα στα άλλα, αυτή η έντονη μυρω- διά, με την πινελιά εξωτισμού, το άρωμα περγαμόντου και βανίλιας, με ενθουσίαζε, με ηρεμούσε, με έκανε να νιώθω σπίτι μου, να νιώθω έτοιμη να αφήσω πίσω μου τα πάντα και να το σκάσω μαζί του… Όλα ταυτόχρονα. Γαμημένε, Τριστάν. Δεν είναι δυνατόν. Θα γυρίσει. Δεν γίνεται. Θα πεθάνω χωρίς αυτόν. Εντάξει, κανένας δεν πέθανε από αγάπη, αλ-