Όλα όσα θα σου πω αύριο

E L I΄ S A B E T B E N A V E N T 20 τη μυρωδιά του; Με το βιβλίο που διαβάζει και το έχει ακουμπισμένο στο κομοδίνο; Δεν είναι δυνατόν! Δεν μπο- ρεί, μια κρίση θυμού ήταν μόνο. Όπως εκείνη την άλλη φορά, σωστά; Δεν έχωκάνει ούτε ένα χιλιόμετρο, όταν νιώθω την πρώ- τη σταγόνα. Όταν φτάνω στην εξώπορτα, είμαι παπί. Τα δόντια μου χτυπάνε, αλλά θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι νιώθω κρύο. Αυτό που καταλαβαίνω είναι μια καυτή σφαί- ρα στο κέντρο του στήθους μου, που εκπέμπει έναν ακα- θόριστο αλλά αληθινό πόνο προς κάθε κατεύθυνση. Είναι ένας πόνος-φάντασμα, που δεν ξέρω να πω εάν πιέζει, πονάει, καίει ή μαχαιρώνει. Είναι ένας πόνος που προκαλεί ασφυξία, που μου ζώνει το στήθος, που γαντζώνεται στο δέρμα μου και με γδέρνει με τα νύχια του. Μια ημικρανία φαραωνικών διαστάσεων περιμένει να σκαρφαλώσει στους κροτάφους μου, σαν άγριο ζώο. Είμαι μια κατασκηνώτρια χαμένη σε ένα βουνό γεμάτο πεινασμένες και εξαγριωμένες αρκούδες. Ούτε να κλάψωμπορώ. Το κλάμα θα με βοηθούσε, αλλά δεν μπορώ. Βγάζω τα ρούχα μου στο μπάνιο και τα αφήνω πεταμένα στο πάτωμα με τα λευκά πλακάκια. Ποτέ δεν μου άρεσε, επειδή πάνω του φαίνονται μέχρι και οι τρίχες που πέφτουν από τα μαλλιά μου. Εκείνος όμως το λατρεύει. Το λάτρευε, πρέπει να πω καλύτερα. Ο συνδυασμός των μικρών πλα- κιδίων με τις μαύρες βρύσες και τις πινελιές από σίδερο