Όλα όσα θα σου πω αύριο

Ο Λ Α Ο Σ Α Θ Α Σ Ο Υ Π Ω Α Υ Ρ Ι Ο 15 Και λέγοντάς το, λέω ψέματα. Ποτέ δεν θα την άφηνα. Το περιοδικό είναι κομμάτι της ζωής μου. Είναι το πάθος μου. Τη λατρεύω τη δουλειά της υποδιευθύντριας. Ο Τρι- στάν, που το ξέρει, πλαταγίζει τη γλώσσα στον ουρανίσκο. Έχω μια αμυδρή εντύπωση ότι κοροϊδεύει. «Μίρι…ξέρεις ότι ποτέ δεν θα συμφωνούσα να αφήσεις τη δουλειά σου για μένα. Τη λατρεύεις. Και ξέρεις κάτι; Αν και έχω κουραστεί με ό,τι συνεπάγεται, σε ζηλεύω. Αλήθεια, σε ζηλεύω. Θέλω κι εγώ να νιώθω έτσι όταν χτυ- πάει το ξυπνητήρι και πρέπει να πάω στη δουλειά. Θα ήθελα να μου αρέσουν περισσότερα κι άλλα πράγματα εδώ, πέρα από εσένα. Εμένα… το μόνο που μου αρέσει πια είσαι εσύ». Η φωνή του Τριστάν σπάει στο τέλος της φρά- σης, αλλά επανέρχεται ξεροβήχοντας, όσο όμως κι αν προσπαθεί, δεν καλύπτει τον λυγμό θλίψης που κρύβεται από πίσω. Αποστρέφει το βλέμμα και χτυπάει ρυθμικά το τραπέζι με τον αντίχειρα ενώ δαγκώνει το πάνω χείλος του, ελπίζο- ντας να λυθεί ο κόμπος στον λαιμό του. Στα επόμενα λεπτά, κανείς δεν λέει τίποτα. Αυτό είναι κάτι που δεν το βλέπου- με στις ταινίες και είναι δύσκολο να εξηγηθεί στα βιβλία. Όταν ένα ζευγάρι τσακώνεται, υπάρχει μεγάλη σιωπή. Πολλές παύσεις, κατά τις οποίες δεν λες τίποτα ενώ μέσα σου φωνάζεις. Πολλά λεπτά, σκληρά και άβολα, που κα- ταλαβαίνεις ότι, στην πραγματικότητα, ό,τι κι αν ειπωθεί δεν θα λειτουργήσει σαν σωσίβιο. «Δεν είναι υγιές» λέει στο τέλος. «Ησχέσημας δεν σουφαίνεται υγιής; Απόπότε;»Νιώθω