Όλα όσα θα σου πω αύριο

E L I΄ S A B E T B E N A V E N T 12 ηχεί σαν να ήταν κάπως δικό του. Αυτό που μας ένωνε, για εκείνον έχει σπάσει. «Μιράντα, πες μου κάτι». Κλείνει τα μάτια και πιέζει με τον κόμπο του δείκτη του την κόγχη που σχηματίζεται στο τέλειο τόξο μεταξύ της αρχής του φρυδιού του και του δα- κρυγόνου αδένα. Αν δεν τον ήξερα τόσο καλά, θα σκεφτόμουν ότι παλεύει να μην κλάψει, αλλά μιλάμε για τον Τριστάν. Δεν κλαίει δημοσίως. Τριστάν, ο συγκρατημένος. Ο Τριστάν, που τις περισσότερες φορές εκδηλώνει τα συναισθήματά του αφού περάσουν πρώτα από το μυαλό του. Πόσες φορές δεν ζή- λεψα τη σχέση του μυαλού και της καρδιάς του – είναι το πιο ισορροπημένο ζευγάρι που γνώρισα ποτέ μου. «Σε παρακαλώ» επέμεινε. «Δεν ξέρω τι θέλεις να σου πω. Μου λες να χωρίσουμε. Νιώθω λες και με περιέλουσες με ένα μπουκάλι παγωμένο νερό». «Δεν έχεις δίκιο. Πάει καιρός πια που όλο τσακωνόμα- στε». «Τσακωνόμαστε για να φτιάξουμε τα πράγματα» υπερα- σπίστηκα τη θέση μου. «Παρ’ όλα αυτά, τσακωνόμαστε» τόνισε εκείνος. Τα μάτια μας συναντήθηκαν για ένα δευτερόλεπτο, προ- τού κατεβάσω το βλέμμα στο τσάι μου, που δεν είχα συνει- δητοποιήσει ότι έσφιγγα ανάμεσα στις παλάμες μου. «Δηλαδή δεν με αγαπάς πια;» τον ρώτησα. Ξεφυσάει. Ξεφυσάει κοιτάζοντας τον ουρανό, όπου περνάνε βιαστικά πυκνά βαριά σύννεφα.