Οι χαμένοι πολεμιστές της παλίρροιας

11 Αναστέναξε. «Δεν μπορούσες να με φωνάξεις να ξυ- πνήσω σαν φυσιολογικός άνθρωπος;» «Και πότε με έχεις δει να φέρομαι φυσιολογικά;» ρώ- τησε ο παππούς του, μασουλώντας τη γωνία του τυριού. «Εξάλλου φώναξα το όνομά σου έξι φορές. Σε σκούντησα άλλες τρεις και σε τράνταξα απ’ τους ώμους μία. Το επό- μενο λογικό βήμα…» «…ήταν το ζαμπόν» συμπλήρωσε ο Φιον. Ανασηκώθη- κε με κόπο στον καναπέ κι άφησε την ενοχλητική φέτα στο μπράτσο. «Πολύ φοβάμαι πως ναι». Ο παππούς τον παρατηρού- σε προσεχτικά και τα φρύδια του είχαν ανασηκωθεί πάνω από τα κοκάλινα γυαλιά του. «Ήταν το ίδιο πάλι;» «Τικ τακ» απάντησε ο Φιον γνέφοντας σκυθρωπά. «Η αντίστροφη μέτρηση συνεχίζεται». ΗΜόριγκαν ζούσε μέσα στο κεφάλι του πολλούς μήνες τώρα, αλλά εδώ και δύο εβδομάδες τα όνειρα είχαν γίνει αγωνιώδη. Η φωνή, κάποτε ασώματη και απόμακρη, τώ- ρασυνοδευόταν από μιααντίστροφημέτρηση, από μακριά χέρια και γαμψά νύχια, άχρωμα χείλη πολύ κοντά στο αυτί του. ΗΜόριγκαν γινόταν πιο δυνατή, πιο ανυπόμονη. «Η αντίστροφη μέτρηση είναι κάπως ανησυχητική» είπε ο παππούς του. Ένα αεράκι γλίστρησε μέσα από το παράθυρο και κύ- κλωσε τον καναπέ. ΟΦιον τράβηξε γύρω του την κουβέρ- τα. Εδώ κι έναν μήνα ο χειμώνας είχε έρθει για τα καλά στο νησί, καβαλούσε τον άνεμο και γλιστρούσε μέσα από τις χαραμάδες στους τοίχους. Υπήρχαν παγοκρύσταλλοι