Οι χαμένοι πολεμιστές της παλίρροιας

9 Κ ε φ ά λ α ι ο Π ρ ώ τ ο ΤΟ ΤΙΚ ΤΑΚ ΤΟΥ ΡΟΛΟΓΙΟΎ Ο Φιον Μπόιλ ήταν ξαπλωμένος σε έναν παλιό, φθαρ- μένο καναπέ και προσπαθούσε να ξυπνήσει μέσα απ’ τις κραυγές του. Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού του ήξερε ότι ονειρευόταν, αλλά δεν μπορούσε ν’ ανοίξει τα μάτια του. Μπορούσε μόνο ν’ ακούσει αυτή την ανατρι- χιαστική φωνή που είχε εγκατασταθεί μέσα στο κεφάλι του. Σύριζε σαν φίδι, προσπαθώντας να χωθεί ακόμη πιο βαθιά μέσα στο μυαλό του. Τικ τακ , ψιθύριζε η φωνή. Μ’ ακούς, μικρέ μου Μπόιλ; Μπορούσε να δει τηΜόριγκαν με τα μάτια του μυαλού του – εκείνο το σαρκαστικό της χαμόγελο, πολύ πλατύ για το γωνιώδες της πρόσωπο. Τικ τακ, τα βράχια γλιστρούν σαν κομπολόι. Τρεις μέρες έμειναν, τον νου σου στο ρολόι. Ηφωνή χαχάνισε και μια σκιά έτρεξε προς το μέρος του