Οι χαμένες μας καρδιές

13 Τ ο γράμμα φτάνει μια Παρασκευή. Σκισμένο και ξανα- κλεισμένο μ’ ένα αυτοκόλλητο, εννοείται, όπως όλα τους τα γράμματα: Ελέγχθηκε για την ασφάλειά σας – PACT. Είχε προκαλέσει σύγχυση στο ταχυδρομείο· ο υπάλληλος ξεδί- πλωσε το χαρτί που ήταν μέσα στον φάκελο, το διάβασε προσεκτικά, το έδωσε στον υπεύθυνό του, έπειτα στο αφε- ντικό. Τελικά όμως κρίθηκε άκακο και επετράπη η αποστο- λή του. Δίχως διεύθυνση επιστροφής, μόνο μ’ ένα γραμμα- τόσημο Νέα Υόρκη, ΝΥ, έξι ημερών. Στην άλλη πλευρά, το όνομά του –Μπερντ– κι από αυτό μόνο ξέρει ότι το γράμμα είναι από τη μητέρα του. Δεν ήταν ο Μπερντ εδώ και πολύ καιρό. Σε ονομάσαμε Νόα από τον πατέρα του πατέρα σου, του είπε η μητέρα του κάποτε. Το Μπερντ ήταν δική σου ιδέα. Μια λέξη που κάθε φορά που την έλεγε δυνατά ένιωθε ο εαυτός του. Κάτι που δεν ανήκε στη γη, ένα μικρό σβέλ- το πλάσμα, με ένα φιλοπερίεργο τιτίβισμα, ένας εαυτός που στρογγύλευε στα άκρα. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στο σχολείο. Το Μπερντ δεν είναι όνομα, είχαν πει, το όνομά του είναι Νόα. Η νηπια- γωγός, έξαλλη: Δεν μου απαντάει όταν τον φωνάζω. Ακούει μόνο στο Μπερντ. Αφού το όνομά του είναι Μπερντ, είπε η μητέρα του. Ακούει στο Μπερντ, γι’ αυτό σας προτείνω να τον φωνά-